Με δύο ταινίες της Ιωάννας Νεοφύτου αρχίζουν το Σαββατο (19/01)οι προβολές στο Αμφιθέατρο του Εργατικού Κέντρου, “Θ.Αγγελόπουλος”, στο πλαίσιο του 5ου Διεθνούς Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Πελοποννήσου.Στις 15:00 προβάλλεται το ντοκιμαντέρ “Ζωγραφίζοντας” (Βραβείο Κοινού στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης) και ακολουθεί, στις 15:30, το “Κάποτε ήμασταν αντάμα”. Παρούσα στην προβολή των ταινιών θα είναι και η σκηνοθέτις.
Ζωγραφίζοντας
Μια ομάδα παιδιών από το Αφγανιστάν στο Κέντρο Φιλοξενίας Σκαραμαγκά, ηλικίας 10-13 ετών, ζωγραφίζουν τις αναμνήσεις και τις εμπειρίες από τον πόλεμο και το ταξίδι τους. Περιγράφουν μέσα από τις ζωγραφιές τους την πόλη τους, όπως τη θυμούνται, την πόλη που τους φιλοξενεί και την πόλη στην οποία θα ήθελαν να ζήσουν στο μέλλον.
Σημείωμα Σκηνοθέτη
“Διάλεξα το θέμα μου γιατί πιστεύω στην θεραπευτική ιδιότητα της ζωγραφικής. Δεν μ’ενδιέφερε να κάνω μια απλή καταγραφή της ζωής των προσφύγων και η ζωγραφική ήταν το μέσο για να αναφερθώ έμμεσα στην ζωή τους. H γνωριμία μου με τους πρωταγωνιστές μ’ έκανε να αισθανθώ πολύ όμορφα. Γυρίζοντας, την ταινία είχα την ευκαιρία να περάσω πολύ χρόνο με κάποιους από τους πρόσφυγες, να μάθω τις προσωπικές τους ιστορίες και να κερδίσω όμορφες εμπειρίες”.
Η ταινία αναπτύχθηκε στα εργαστήρια του Home New Home, ένα πρόγραμμα του StoryDoc, με ένα ευρύ δίκτυο συνεργατών: Δήμος Αθηναίων, Ανοιχτά Σχολεία ( Η δράση με τίτλο Home – New Home υλοποιείται στο πλαίσιο του προγράμματος Ανοιχτά Σχολεία, μια πρωτοβουλία του Δήμου Αθηναίων, με αποκλειστικό δωρητή το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος.), Περιφερειακό Ταμείο Ανάπτυξης Αττικής, Anna Lindh Foundation, Goethe Institut, ενώ η ιστοσελίδα που φιλοξενεί τη δράση και τις ταινίες και η εκπαίδευση των προσφύγων είναι μια δωρεά του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος.Η δράση Home New Home είχε την αιγίδα του Υπουργείου Ψηφιακής Πολιτικής Τηλεπικοινωνιών και Ενημέρωσης.
Καποτε ήμασταν αντάμα
Η ταινία βασίζεται στην πρωτότυπη ιδέα του Δημήτρη Σταμάτη. Μετά από 40 χρόνια όπου κάθε επαφή ήταν απαγορευμένη, τα χωριά Αγία Μαρίνα και Κοσσοβίτσα στα σύνορα Ελλάδας-Αλβανίας, αποκτούν ξανά δυνατότητα επικοινωνίας.
Το ντοκιμαντέρ “Κάποτε ήμασταν αντάμα”, μέσα από δύο παράλληλες προβολές, παρουσιάζει την παράδοξη ιστορία των δύο χωριών, τα οποία πριν από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο αποτελούσαν ένα ενιαίο χωριό. Υπό το πρίσμα των πολυφωνικών τραγουδιών και πανηγυριών του Πωγωνίου, το ντοκιμαντέρ εξετάζει την καθημερινή επικοινωνία των δύο χωριών μέσα από την ενοποιητική λειτουργία της μουσικής και του χορού. Είναι μια συνθήκη, όπου το τοπικό γίνεται υπερεθνικό, εισάγοντας ερωτήματα για την δυνατότητα διατήρησης των δεσμών ανεξαρτήτως συνόρων. Στην συγκεκριμένη ιστορία, τα σύνορα, ως τεχνητοί φραγμοί πάνω στο σώμα της Φύσης, αποτελούν παράξενα και ακατανόητα εμπόδια στην επικοινωνία, την κοινή διασκέδαση και το μερισμό της δημόσιας σφαίρας.
