Πρόσφατα βιώσαμε την απώλεια της εξισωτικής δεξαμενής του υδραγωγείου Καλαμάτας.
Γράφει ο Μιχαήλ Δ. Αντωνόπουλος
Γεωλόγος – Γεωτεχνικός Περιβάλλοντος M.Sc.
Επιστημονικός σύμβουλος περιβαλλοντικών και τεχνικών έργων
πρ. Αντιπρόεδρος ΓΕΩΤΕΕ Πελ. & Δ. Ελλάδος
Πρόεδρος ΑΣ Καλαμάτας
Μια αστοχία από καθαρά λόγους απαξίωσης λόγω ελλιπούς συντήρησης τα τελευταία χρόνια. Μια απώλεια που κοστίζει αρκετά εκατομμύρια στην ΔΕΥΑΚ για αντικατασταση και εύρεση νέας θέσης, γεγονός που ένα χρόνο μετά δεν το έχει καταφέρει.
Μια απώλεια που αναγκάζει χιλιάδες δημότες να αγοράζουν εμφιαλωμένο νερό για να καλύψουν τις καθημερινές ανάγκες ύδρευσης με ασφάλεια, μια και το νερό από τις βρύσες περιέχει πολλές φορές αιωρούμενα σωματίδια, που δημιουργούν σοβαρότατα ερωτήματα και προβληματισμό στους καταναλωτές.
Το θέμα λοιπόν της σωστής διαχείρισης και ειδικά της δικαιολογημένης τιμολόγησης του νερού είναι σήμερα το ζητούμενο.
Προκύπτει λοιπόν ότι μέχρι σήμερα έχουμε υπερτιμολογηση για δύο αντικειμενικούς λόγους πέρα κάθε αμφισβήτησης.
Αν δεν υπήρχε υπερτιμολογηση δεν θα είχε συσσωρευθεί ένα αποθεματικό της τάξης των 10.000.000 ευρώ που η δημοτική αρχή δεν θέλει να εξηγήσει και να δικαιολογήσει, αν όντας είναι συμβατό με το οικονομικό πλάνο των ΔΕΥΑ που αφορούν αποκλειστικά επιχείρησης με ανταποδοτικά τέλη.
Το δεύτερο είναι ότι οι διαρροές του δικτύου που κυμαίνονται από 40 έως 60 % και εδώ δεν έχουμε πάλι απαντήσεις για το ισοζύγιο τροφοδοσίας από τις πηγές και κατανάλωσης από τους υδρομετρητες, έχουν σαν αποτέλεσμα την υπερκοστολογηση για να καλυφθούν οι απώλειες από τα δίκτυα, τις δεξαμενές, τις πιθανές κλοπές, την ασύμβατη χρήση στην άρδευση και πολλά άλλα.
Άρα αντιλαμβανόμαστε όχι μόνο την αναποτελεσματικότητα μιας δημοτικής επιχείρησης αλλά και τον άνισο και καταχρηστικό τρόπο χρέωσης και τιμολόγησης.
Ένα τρόπο που γεμίζει τα ταμεία της και αδειάζει τις τσέπες των μικρών καταναλωτών, αφού τα βάρη αγγίζουν αυτούς πρώτα και δυσανάλογα.
Επιπροσθέτως είναι σημαντικό να αναφέρουμε ότι υπάρχει και η επιβάρυνση του πολιτιστικού τέλους, που στην ουσία είναι ένα χαράτσι χωρίς ανταποδοτικότητα αφού τα έργα πολιτισμού όπως τα θέατρα ανοιχτά και κλειστά, γίνονται από χρηματοδοτικά προγράμματα κυρίως και οι εκδηλώσεις σε αυτά έχουν εισιτήρια. Άρα πώς ωφελείται ο δημότης. Αφού ακόμα και αν θελήσει να πάει σε παράσταση δεν θα μπορέσει να βρει εισιτήριο.
Τελευταία μεταξύ των άλλων προτείνεται μέσω καταχωρήσεων στον τύπο η λήψη μέτρων οικονομίας στη χρήση ύδατος, την ώρα που οι διαρροές αυξάνονται αντί να μειώνονται και η άρδευση σε πολλά δημοτικά πάρκα “τσέπης” γίνεται ώρες που βρέχει κιόλας.
Το πρόσφατο παράδειγμα με το Μώβ Ανοιχτό θέατρο που πλημμύρισε είναι χαρακτηριστικό. Το σύστημα άρδευσης πέρασε το νερό υπόγεια στην σκηνή του θεάτρου αφού είναι ψηλότερα και στο πίσω μέρος των κερκίδων και η άρδευση γινόταν ακόμα και όταν έβρεχε.
Ο δημότης όμως θα πρέπει να κάνει οικονομία για να μπορεί να πίνει νερό και με αιωρούμενα σωματίδια όπως πολλές φορές διαβάσαμε στον τύπο και στο διαδίκτυο.
Δυστυχώς αυτό που βιώνουμε με της παροχές στις βρύσες μας, είναι το πιό τραγικό από όλα και φαίνεται ότι ακόμα και σήμερα δεν έχει γίνει καμία σοβαρή έρευνα από τις εποπτεύουσες αρχές. Δεν υπάρχει επίσημη εξήγηση και ανακοίνωση από την ΔΕΥΑΚ, για το πώς και μέχρι πότε θα κρατήσει και αν οι δημότες θα αποζημιωθούν για την κακή ποιότητα νερού αφενός και των υπερκοστολογημένων υπηρεσιών που τους προσφέρεται από την άλλη.
