Ανήκω στο πολύ μικρό ποσοστό ανθρώπων σ’ αυτόν τον πλανήτη που όχι μόνο αυτές οι μέρες με βρήκαν και θα με βρουν με τους αγαπημένους μου, με μία στέγη πάνω απ’ το κεφάλι μου, με αγάπη κι υγεία αλλά και με την πολυτέλεια να μην έχω κάτι να ζητήσω από δώρα.
Μεγαλώνοντας, δεν περιμένω πλέον γυαλιστερά περιτυλίγματα με κορδέλες και χρυσόσκονη. Αντιθέτως, αυτή η εποχή είναι για μένα άλλη μια ευκαιρία με περισσότερο χρόνο για σκέψη, για αναδρομή στο περασμένο έτος και την κατάθεση των στόχων του επόμενου, που σχεδόν απειλητικά μας πλησιάζει. Γι’ αυτό κι η ανάγκη για δώρα ακριβά και λαμπερά φεύγει κι έρχεται μια άλλη ανάγκη, αλλιώτικη∙ η ανάγκη για έναν τόσο δα καλύτερο κόσμο από εκείνον του περασμένου χρόνου. Ανάγκη για ανθρώπους λίγο πιο αληθινούς, λίγο πιο παρόντες και λιγότερο χαμένους στις ρουτίνες τους.
Για αυτές τις γιορτές, λοιπόν, αν με ρωτάτε τι δώρα ζητάω, θέλω να δω ανθρώπους ευγνώμονες. Που να ‘ναι ευχαριστημένοι με όσα έχουν, που θα ξυπνάνε με χαμόγελο κι η καρδιά τους θα ξεχειλίζει από χαρά κι ενθουσιασμό για το τι θα ακολουθήσει. Που δεν τους νοιάζουν τα φωτάκια και τα στρας, που νιώθουν γεμάτοι με την παρουσία όσων μπορούν να ‘ναι μαζί τους.
Αν σας νοιάζει τι θέλω για φέτος, θέλω να δω καλοσύνη και μοίρασμα. Να γεμίζουν τα δωμάτια με κομπλιμέντα, να ‘χουν όλα τα σπίτια όσα χρειάζονται∙ δώρα για τα παιδιά και φαγητό στο τραπέζι. Θέλω να δω κόσμο να αναπολεί το 2018 και να σηκώνει το τηλέφωνο να πει μια «συγγνώμη» κι ένα «σε σκέφτομαι».
Αυτές τις γιορτές, ζητάω να δω λίγη περισσότερη ενσυναίσθηση στον κόσμο. Να μπορούμε να περπατήσουμε στα παπούτσια του διπλανού μας, να καταλάβουμε γιατί σήμερα ήτανε λίγο πιο απότομος ή λίγο πιο ευάλωτος απ’ ό,τι χθες. Να δω ανθρώπους που δε βιάζονται να κρίνουν.
Δε θα μπορούσα, βέβαια, να μη ζητήσω αγάπη. Αληθινή, ανιδιοτελή, δίχως όρους και προϋποθέσεις. Όχι από εκείνες τις σάπιες που σε ρίχνουν στα πατώματα. Εκείνες που σε γεμίζουν, που σε κάνουν, όντως, βαθιά χαρούμενο. Ανθρώπους που αγαπιούνται, που αγαπάνε τους δίπλα τους, που αγαπάνε τους εαυτούς τους και θέλουν να τους δουν να προχωρούν μπροστά. Που βάζουν μια δόση αγάπης ακόμη και στην πιο βαρετή δουλειά της μέρας τους, που φοράνε το χαμόγελό τους κατευθείαν απ’ την καρδιά.
Θέλω αυτές τις γιορτές να δω ανθρώπους να κοιτάζονται στα μάτια, να ξεχνάνε τα κινητά τους για ώρες, να ανταλλάζουν ζεστές αγκαλιές, να ‘ναι εκεί, παρόντες σε κάθε στιγμή. Θέλω να δω κόσμο να μιλάει απ’ την ψυχή του, να εκφράζεται λίγο περισσότερο, να αγκαλιάζει με ευγνωμοσύνη όλα όσα θα του φέρουν αυτές οι όμορφες μέρες.
Αφήστε τα δώρα και τη χρυσόσκονη, φέτος θέλω να δω ανθρώπους που θυμούνται πως πώς να ‘ναι λίγο περισσότερο άνθρωποι.
Χαρά Αναξαγόρα – pillowfights.gr
