«Σύνδρομο άδειας φωλιάς» Μια μεγάλη απώλεια για τους γονείς

Όταν έρθει η στιγμή για έναν γονιό το παιδί του να ανοίξει τα φτερά του, και να ακολουθήσει πλέον το δικό του δρόμο δεν είναι εύκολη υπόθεση. Το «Σύνδρομο της άδειας φωλιάς» χρησιμοποιείται, για να περιγράψει τα δύσκολα συναισθήματα που βιώνουν οι γονείς, όταν τα παιδιά τους έχουν φτάσει στο στάδιο της ανεξαρτητοποίησης. Οι γονείς θα κληθούν να αντιμετωπίσουν μια νέα πραγματικότητα, προκειμένου να προσαρμοστούν στις νέες συνθήκες, αφού τα παιδιά τους πλέον φεύγουν, από την «φωλιά», δηλαδή το σπίτι τους.

Αυτό συμβαίνει, είτε για λόγους σπουδών, είτε επειδή δημιουργούν την δική τους οικογένεια, είτε για λόγους εργασίας. Κανένα παιδί δεν θα ήθελε οι γονείς του να κατακλύζονται από αρνητικά συναισθήματα, οι καταστάσεις, όμως αναγκάζουν να συμβεί αυτό.

Ο κάθε γονιός θέλει τα παιδιά του να γίνουν  ανεξάρτητοι ενήλικες, οι οποίοι θα μπορούν να ορθοποδήσουν μόνοι τους, όμως η εμπειρία το να φεύγουν από το σπίτι, για να ανοίξουν νέους ορίζοντες, στη καινούρια πορεία που χαράζουν, μπορεί να είναι επώδυνη. Είναι δύσκολο για τους γονείς να μην έχουν παιδιά στο σπίτι να φροντίσουν, τους λείπει η ρουτίνα τους, και η συντροφιά τους.

Όπως αναφέρει και η Καλλιόπη Κωστέα, Μphil Ψυχολογίας, University of Glasgow, UK. 

Μaster practitioner in eating disorders and Obesity, Συντονίστριας σχολών γονέων, Συμβούλου επαγγελματικού προσανατολισμού «Οι γυναίκες φαίνεται να επηρεάζονται περισσότερο ψυχολογικά από ό,τι οι άνδρες, ενώ οι μητέρες που εργάζονται νιώθουν σε μικρότερο βαθμό το «κενό» τής έλλειψης του παιδιού από το σπίτι. Επί πλέον, η εμφάνιση του συνδρόμου στους γονείς εξαρτάται από την ποιότητα της σχέσης γονέων και παιδιού. Έχει αποδειχτεί ότι οι καλές και ισορροπημένες σχέσεις, χωρίς υπερπροστασία και εξάρτηση, οδηγούν σε λιγότερες πιθανότητες εκδήλωσής του, ενώ μεγάλο είναι το ποσοστό των γονέων που ερμηνεύει την αποχώρηση του παιδιού τους από το σπίτι ως ένδειξη ότι μεγαλώνουν και δεν είναι πια τόσο χρήσιμοι, ότι τα παιδιά τους δεν τους έχουν ανάγκη, ότι τους παραγκωνίζουν ή, ακόμα, και ότι δεν τους θέλουν. Αρκετές φορές η απομάκρυνση των παιδιών από το σπίτι, φέρνει την κατάρρευση της συντροφικής σχέσης του ζευγαριού, η οποία, μάλλον, νοσούσε από πριν, αλλά κρυβόταν πίσω από την γονική απαίτηση και οριοθέτηση».

Πολλές φορές τα συναισθήματα που παρουσιάζουν είναι θλίψη, κλάμα, άγχος, η έντονη ανησυχία για το πώς τα παιδιά τους θα είναι στην νέα τους ζωή. Σημαντικό είναι, να βρουν νέα ενδιαφέροντα, να κοινωνικοποιηθούν, ακόμα και να αφιερώσουν περισσότερο χρόνο στον σύζυγό τους. Τέλος, αυτό που θα έπρεπε να μην ξεχνάνε όλοι οι γονείς, είναι πως πρέπει να νιώθουν υπερήφανοι που μεγάλωσαν παιδιά που έχουν την ικανότητα να διεκδικούν, να μην μένουν στο οικείο, ούτε να τους τρομάζει το άγνωστο, αλλά να ρισκάρουν.

Γεωργία Ρήγα