Ρωσικός Χριστιανισμός και Μπολσεβικισμός

Γράφει ο Γιώργος Δημητρούλιας

Εκδότης «το Αντίδοτο», τ. δημοτικός σύμβουλος Καλαμάτας

«Η εθνική ιδεολογία στηρίζεται όχι τόσο σε εθνογραφικές και ιστορικές βάσεις, αλλά πριν απ’ όλα σε θρησκευτικές – πολιτισμικές, θεμελιώνεται στο θρησκευτικό – πολιτισμικό μεσσιανισμό, στον οποίο λόγω αναγκαιότητας ενσωματώνεται κάθε συνειδητό εθνικό αίσθημα. Έτσι ακριβώς ήταν τα πράγματα και στο μεγαλύτερο φορέα της θρησκευτικής – μεσσιανικής ιδέας, στο αρχαίο Ισραήλ, έτσι παραμένουν και σήμερα σε κάθε μεγάλο ιστορικό λαό».

Π. Σεργκέι Μπουλγάκοφ, Ρώσος φιλόσοφος

Ο Ρώσος ιερωμένος και φιλόσοφος Σεργκέι Μπουλγάκοφ έζησε στο μεταίχμιο δύο αιώνων αφού γεννήθηκε το 1871 και πέθανε το 1944, υπήρξε δε εμβριθής μελετητής, βαθύτατος στοχαστής και τολμηρός διανοούμενος, ο οποίος άφησε ανεξίτηλα ίχνη στην γραμματεία της Ρωσίας. Περιγράφει, πριν περίπου εκατό χρόνια, τα αίτια της σημερινής εισβολής και συμπεριφοράς των Ρώσων: «Η καταστροφή των προαιώνιων ηθικών θεμελίων του λαού απελευθερώνει τα τρομερά στοιχεία, τα οποία υπάρχουν σε αφθονία στη ρωσική ιστορία, η οποία έχει δηλητηριαστεί από την κακία των τατάρων και τα ένστικτα των νομάδων κατακτητών» και αλλού «Ο ρωσικός διαφωτισμός, τον οποίο καλείται να υπηρετήσει η ρωσική διανόηση, υποχρεώθηκε να παλέψει με τις προαιώνιες ταταρικές παραδόσεις, οι οποίες έχουν βαθιά εισχωρήσει σε πολλές πλευρές της ζωής μας, με την αυθαιρεσία της γραφειοκρατικής απολυταρχίας και την κρατική ανεπάρκεια, παλιότερα με την δουλοπαροικία, με το θεσμό των σωματικών τιμωριών, τώρα με το θεσμό της θανατικής καταδίκης, με τη χυδαιότητα των ηθών, γενικά να παλέψει για καλύτερες συνθήκες ζωής».

Ο μεσσιανισμός κυρίαρχο χαρακτηριστικό της ρωσικής ψυχοσύνθεσης.

Ο Νικολάι Λόσσκι, από τις σημαντικότερες φυσιογνωμίες του ρωσικού στοχασμού, έζησε και αυτός στο μεταίχμιο του περασμένου αιώνα και θεμελίωσε την σχολή της Ενόρασης. Αρχικά ήταν υπέρ της Επανάστασης των μπολσεβίκων, αλλά μετά μοιράστηκε την ίδια μοίρα με άλλους Ρώσους διανοούμενους αφού θεωρήθηκε εχθρός του κομμουνιστικού καθεστώτος. Έγραψε ένα βιβλίο σχετικά με τον χαρακτήρα του Ρωσικού λαού: «Όντας οπαδοί του Μαρξισμού, οι σοβιετικοί κομμουνιστές θεωρούν τις οικονομικές παραγωγικές σχέσεις κύριο φαινόμενο της κοινωνικής ζωής, από το οποίο εξαρτώνται όλες οι άλλες πλευρές της: η πολιτική, η θρησκεία, η φιλοσοφία, η τέχνη. Αντιλαμβάνονται την ιστορική διαδικασία ως αποτέλεσμα της ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων και των παραγωγικών σχέσεων, με τις οποίες συνδέεται η πάλη των τάξεων. Σύμφωνα με την διδασκαλία αυτή, η χριστιανική θρησκεία με την διδασκαλία της για τη μακαριότητα του ανθρώπου στη Βασιλεία του Θεού είναι μια επινόηση των προνομιούχων τάξεων της κοινωνίας, η οποία έχει σκοπό να αποδυναμώσει τον αγώνα των εκμεταλλευόμενων και υποταγμένων σε αυτές τάξεων, παρηγορώντας τους με την ελπίδα της ανταμοιβής μετά θάνατον: η θρησκεία είναι «το όπιο του λαού». Έτσι οι κομμουνιστές όχι μόνο απορρίπτουν την θρησκεία αλλά υποδαυλίζουν και το μίσος εναντίον της, προσπαθούν με κάθε μέσο, ακόμη και τον πλέον σκληρό, να καταστρέψουν την Εκκλησία και να ξεριζώσουν την θρησκευτικότητα από την ψυχή του ανθρώπου.

Εκ πρώτης όψεως, τα προαναφερθέντα γνωρίσματα της κοσμοθεώρησης και πρακτικής του σοβιετικού κομμουνισμού θα μπορούσαμε να τα θεωρήσουμε απολύτως ξένα προς την ψυχή του ρωσικού λαού, ως κάποιο ξενοφερμένο φαινόμενο, το οποίο εισέβαλε στη ρωσική ζωή. Στην πραγματικότητα δεν έχουν έτσι τα πράγματα. Χαρακτηριστικό του ρωσικού λαού είναι η επιδίωξη του καλού για όλη την ανθρωπότητα, η αναζήτηση του νοήματος της ζωής και η συνδεδεμένη με αυτά τα συμφέροντα χριστιανική θρησκευτικότητα, η οποία ενσαρκώνει το ιδανικό της ζωής. Στον μορφωμένο Ρώσο το ιδανικό αυτό δεν εκφράζεται μόνο με την παραδοσιακή θρησκευτικότητα, αλλά και με την επιδίωξη κατανόησής της μέσω της διαμόρφωσης μιας συγκεκριμένης κοσμοθεώρησης. Στα θεμέλια του Μπολσεβικισμού διασώζονται  ορισμένες πλευρές αυτών των γνωρισμάτων του ρωσικού λαού. Οι πραγματικοί κομμουνιστές, οι  Μπολσεβίκοι σαν τον Λένιν, έχουν ως στόχο να πραγματώσουν το μέγιστο δυνατό καλό στην ανθρωπότητα. Αναζητούν το νόημα της ζωής και έχουν ως κατευθυντήριες γραμμές στην συμπεριφορά τους το ιδανικό, το οποίο εκφράζεται μέσα σε μια αυστηρά διατυπωμένη κοσμοθεωρία. Το ιδανικό τους αυτό, καθώς και η κοσμοθεωρία τους, είναι αντίθετα προς την θρησκεία, ως σχέση  του ανθρώπου με τον Θεό. Απορρίπτοντας όμως τον Θεό και τις απόλυτες αξίες της Βασιλείας του Θεού, καθιστούν απόλυτες τις σχετικές αξίες του επίγειου Είναι και το υπηρετούν με την ίδια πίστη, με την οποία ο θρησκευόμενος άνθρωπος υπηρετεί τον Θεό και την θεία αλήθεια. Κατ’ αυτόν τον τρόπο η υπηρεσία του ιδανικού του κομμουνισμού και της οικοδόμησης της κοινωνικής ζωής στη βάση της επιστήμης χωρίς τον Θεό ήταν για τον Λένιν και τους συνοδοιπόρους του μία ιδιόμορφη θρησκεία. Τα γραπτά του Μαρξ και του Ένγκελς έπαιζαν τον ίδιο ρόλο στο μυαλό τους, σαν εκείνο που παίζει η Αγία Γραφή στη ζωή του χριστιανού. Πολλά βιβλία και άρθρα του προκαλούν αστείες εντυπώσεις, επειδή σε αυτά ως απόδειξη της ορθότητας της θεωρίας και της πρακτικής τους δεν είναι η παραπομπή στην εμπειρία, αλλά αποσπάσματα από έργα του Μαρξ και Ένγκελς, όπως δηλαδή κάνει ο πολυδιαβασμένος χριστιανός που αποδεικνύει την ορθότητα των σκέψεών του με χωρία από την Αγία Γραφή».

Κάπου εδώ συναντιόνται οι Τσάροι, ο Στάλιν μαζί με λοιπούς μπολσεβίκους και ο Πούτιν που με μεσσιανικό ζήλο και βάρβαρες πρακτικές, που προέρχονται από τους Μογγόλους, σαν άλλος Τζέγκις Χαν εισβάλει στην Ουκρανία. Και προσέξτε όλα τα παραπάνω τα γράφουν Ρώσοι φιλόσοφοι, όχι Ουκρανοί ή δυτικοί.

Το ψυχικό και πνευματικό δηλητήριο του Πούτιν.

Ο μπολσεβικισμός είναι πνευματική αποσύνθεση και εξαπόλυση των ορμών στην ανθρώπινη ψυχή, πνευματική έλλειψη χαλινού και ηθική και πολιτική ασυνειδησία στο αισθάνεσθαι και το συμπεριφέρεσθαι.

Αυτή η αποβολή του χαλινού και αυτή η αποσύνθεση δεν είναι νέα στην ανθρώπινη ιστορία. Νέα είναι μόνο η ονομασία της, η αιτιολογία και το κήρυγμά της. Η ιστορία της ανθρωπότητας έχει να παρουσιάσει πολλές τέτοιες περιόδους αποσυνθέσεως και αποβολής του χαλινού, μία τέτοια είναι η εισβολή των Μογγόλων του Τζέγκις Χαν στις ρωσικές στέπες τον 13^ο αιώνα.

Ο μπολσεβικισμός , αυτός καθ’ εαυτόν, δεν πρέπει να θεωρηθεί ανοησία και τρέλα, εν τούτοις είναι ένα ψυχικό νόσημα. Έτσι εξηγείται, επίσης, το συχνά εκείνο γεγονός, το να βρίσκονται στην κορυφή μπολσεβικικών καταστάσεων άνθρωποι χωρίς ψυχική ισορροπία ή με ηθικά σφάλματα ή ευρισκόμενοι στην αρχή μιας πνευματικής διατάραξης, όπως πολλοί χαρακτηρίζουν ότι με αυτά διακατέχεται ο Πούτιν.

Ο μπολσεβικισμός ως ψυχικο-πνευματική ασθένεια έγκειται στο ότι το πνεύμα αποσυντίθεται και εξασθενεί και το ζωώδες ένστικτο  αρχίζει να υπερισχύει. Οι Ρώσοι Ευρασιανιστές, που επηρεάζουν την πολιτική της Ρωσίας σήμερα, λένε ότι η μοίρα της είναι συνυφασμένη με την δεσπόζουσα θέση που κατέχει στην ιστορία της το ανατολικό (τουρανικό και μογγολικό) στοιχείο. Έτσι η πλειονότητα του ρωσικού λαού βρίσκεται σε αυτήν την κατάσταση με το ζωώδες ένστικτο, μετά την απόρριψη του πνευματικού νόμου, να παρουσιάζεται ως αχαλίνωτη ορμή, η οποία επιδιώκει την, σε κάθε επίπεδο, ικανοποίηση των αισθήσεων με τα επίγεια αγαθά και πλεονεκτήματα (ο συνήθης τύπος του υλισμού).

Από τα παραπάνω βλέπουμε, ότι από την ασθένεια του μπολσεβικισμού δεν καταλαμβάνονται μόνο σοσιαλιστές και κομμουνιστές, αλλά και τάξεις και κόμματα, τα οποία κατά βάθος αναγνωρίζουν την ιδιωτική ιδιοκτησία, όχι μόνο κόμματα αριστερά αλλά και δεξιά, όχι μόνο άνθρωποι που ζητούν να κατακτήσουν την κρατική εξουσία αλλά και αστοί. Ο μπολσεβικισμός είναι, σύμφωνα με την ουσία του, μια προσήλωση προς την βίαιη υπεξαίρεση και κατάκτηση.