Απτόμενος σχεδόν πάντα των εξελίξεων και των σύγχρονων προβληματισμών που οφείλουν να μας ανησυχούν μπήκα λίγο στην διαδικασία να ξαναδώ κάποια πράγματα γύρω από το Διεθνές Ανθρωπιστικό Δίκαιο, τις Διεθνείς Συμβάσεις και ό,τι έχει να κάνει με τα υποτιθέμενα κεκτημένα των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων με την σφραγίδα των Διεθνών Οργανισμών.
Ξανά αναζήτησα πηγές, κάτι που κάνω μόνο όταν ασχολούμαι με την ακαδημαϊκή μου εξέλιξη, τα πρότζεκτς και τις εργασίες μου. ‘Όμως αυτή τη φορά αισθάνθηκα να το κάνω όχι για να ικανοποιήσω τις ακαδημαϊκές μου ανησυχίες, αλλά για κάποιο άλλο λόγο που δεν το συνηθίζω πολύ συχνά.
Ανθρωποκτονίες, σκηνές βίας, πολέμου και τρομοκρατίας και πράγματα που δεν τα διαπερνά ο νους Σκέφτηκα, λοιπόν, μήπως κάτι έχει αλλάξει χωρίς να το αντιληφθώ. Μπορεί να άλλαξαν απροειδοποίητα οι Διεθνείς Συμβάσεις, τα Κείμενα και οι Διακηρύξεις. Μπορεί…Γιατί όχι….Εδώ σου παίρνουν το σπίτι χωρίς να το ξέρεις.
Κοντολογίς, για να ξεδιαλύνω την απολωλότα σκέψη μου μπαίνω, διαβάζω, ελέγχω το υλικό μου γιατί μπορεί τόσα χρόνια να διάβαζα και λάθος.
Εν τέλει σε θεωρητικό επίπεδο όλα είναι τακτοποιημένα και επιβεβαίωσα τον εαυτό μου ότι ολα καλώς διαβασμένα, γραμμένα, νομιμοποιημένα, σφραγισμένα και ουτω καθ’ εξής. Και έρχομαι να τονίσω το θεωρητικό επίπεδο. Γιατί στην βραση κολλάει το σίδερο και στην περίπτωση με το Ισραήλ και τον πόλεμο το σίδερο δεν κόλλησε μόνο στη βράση.
Βέβαια, το Ισραήλ και η Μέση Ανατολή δεν τα έχουν βρει σε όλα με τη Διεθνή Κοινότητα, αλλά και εμείς του δυτικού κόσμου που τα έχουμε βρει όλα, πού είναι και τα έχουμε; Για να μην θυμηθώ τον πόλεμο στην Ουκρανία, που έχει μείνει στην άκρη, έχει σκονιστεί και θα ασχοληθούμε λίγο αργότερα γιατί τώρα γίνονται σημεία και τέρατα στη Μέση Ανατολή.
Ο σημερινός κόσμος είναι «πιάσε το ένα, άσε το άλλο, πήγαινε στο άλλο, ξαναγύρνα, ξαναπήγαινε μπροστά κλπ. Η εφαρμογή των Διεθνών Συμβάσεων στην άκρη και όποτε το θυμηθούμε και μας συμφέρει ξεσκονίζουμε τα σημεία, τις γραμμές, τα άρθρα που θέλουμε. Λες και γράφτηκαν τσάμπα…Απλά για να υπάρχει το υπόστρωμα αλλά κάτω από το υπόστρωμα όλα μια κινούμενη άμμος. Να υπάρχει η μάσκα του καλού, του νομιμόφρονος όταν φτάνουμε στα άκρα, αλλά όσο μας παίρνει μπορούμε να διασαλεύουμε τα πάντα.
Για εμάς τους επιστήμονες όλα καλά.. έχουμε να ασχοληθούμε με κάτι, να κάνουμε μελέτες, να βγάλουμε συμπεράσματα….αλλά το σύνολο της κοινωνίας αντέχει? Και εάν αντέχει, πόσο και για πόσο?
Γράψαμε νομικά κείμενα, φτιάξαμε νόμους…αλλά πόσο γράψιμο, πόσο μελάνι και πόσο χαρτί ή χώρος στον υπολογιστή και στο Διαδίκτυο…
Φτάνει με τις θεωρίες, ας πιάσουμε δουλειά για τον κόσμο μας…αλλά όχι λίγοι, όλοι!
Γιώργος Αθανασόπουλος
Κοινωνικός και Πολιτικός Επιστήμονας
