Όταν αγαπάς πραγματικά, δεν αδειάζεις, υπάρχει μόνο το «θέλω», «μη», «πρέπει», «όχι», καταρρίπτονται με μιας

Είναι ψέμα πως αν δίνεις πάρα πολλά, μπορεί να μείνεις χωρίς τίποτα. Είναι από αυτά τα ψέματα μάλιστα που καλλιεργούν φόβους για πλάκα και υποσυνείδητα περνούν στο DNA μας εξίσου εύκολα.

Το ακούσαμε μια, το ακούσαμε δυο, το ακούσαμε τρεις. Ευχαριστούμε πολύ, μα αφήστε μας να «κάνουμε τα λάθη μας» κι εμείς. Παιδιά είμαστε. Όταν αγαπάς πραγματικά, δεν αδειάζεις. Όταν αγαπάς πραγματικά, αφήνεσαι. Όταν αγαπάς πραγματικά, υπάρχει μόνο το «θέλω». «Μη», «πρέπει», «όχι», καταρρίπτονται με μιας. Μόνο όταν αγαπάς πραγματικά.

Όταν αγαπάς πραγματικά, το παιδί μέσα σου χορεύει και γελά, το είναι σου λούζεται από φως. Είσαι φως. Είσαι φως, ήλιος, σύμπαν και άνθρωπος απλός μαζί.

Γιατί η αγάπη είναι λιτή. Και μαζί το όλον. Είναι ένωση και συνάμα μια υπόθεση ατομική. Από μέσα ξεκινά άλλωστε προς εμάς. Ακούμε και άλλα ωραία ανά διαστήματα: «Είναι εγωιστής, αγαπά μόνο τον εαυτό του!». Ε και λοιπόν; Μπράβο του! Έκανε μόλις μια καλή αρχή. Εσύ, τον αγαπάς;

Αγάπησε τον εαυτό σου στο έπακρο, Λάτρεψε την καρδιά σου, άκουσέ τη, νιώσε τη. Αν όχι εσύ πρώτα, ποιος; Φλέρταρε με την όψη σου. Με όσους-ες και αν σου έχουν πει ότι μοιάζεις είσαι μοναδικός στον κόσμο. Το ξέρεις; Ξεκίνα από εσένα λοιπόν και δε θα αδειάσεις ποτέ. Στο υπόσχομαι.

Μόνο τότε σαν ολόκληρο σωστό, θα βρεις το ολόκληρό σου. Γιατί στην αγάπη χρειάζονται δύο ολόκληρα και όχι δυο μισά. Η αγάπη δεν είναι εξάρτηση, δεν είναι ανάγκη για «κάλυψη». Αυτό είναι μια σχέση τοξική και σίγουρα είναι κάτι άλλο.

Δεν θα αδειάσεις ποτέ στο υπόσχομαι. Άρχισε από… χτες να σε αγαπάς ένα κλικ παραπάνω, Για την ευγένειά σου, για τα μακριά σου υπέροχα μαλλιά, για τα γοητευτικά μάτια σου, για την εκκεντρικότητα, ή για τη ζήλια σου. Για το ότι ξεχνάς σχεδόν πάντα το θερμοσίφωνο ανοιχτό όταν κάνεις μπάνιο, για το ότι μαγειρεύεις πάντα ακούγοντας Elvis Presley.

Είσαι μοναδικός. Ξεχωριστός. Και όσο σε γεμίζεις χρώματα, εικόνες, μυρωδιές, ταξίδια, αγάπη, γίνεσαι ολόκληρος. Θα μου πεις, δεν ζούμε μόνοι μας. Έχουμε «ανάγκη» και τους άλλους. Είμαστε όντα κοινωνικά.

Ακόμα απορώ ποιος ταύτισε τα όντα «κοινωνικά» με την «ανάγκη». Οι λέξεις έχουν βαρύτητα, πρόσεξε. Η φυσική ροή των πραγμάτων του κόσμου γέννησαν επιθυμία για σύνδεση και μοιράζειν. Καμία «ανάγκη».

Όπως φυσικά λοιπόν θα σε αγαπήσεις, έτσι φυσικά και θα αγαπηθείς. Και όταν ξεκινήσει αυτό να συμβαίνει, μη ξεχάσεις ούτε μια μέρα να αισθανθείς ευγνωμοσύνη. Γιατί τότε δε θα αδειάσεις ποτέ, όταν αγαπάς πραγματικά.

Επιμέλεια: Μάρη Γαργαλιάνου

ΠΗΓΗ