Με 2 ταινίες συνεχίζεται το 5ο διεθνές ντοκιμαντέρ Πελοποννήσου το Σάββατο 26 Ιανουαρίου

Punishment Island – Laura Cini (Ιταλία)

Το «Punishment Island» είναι ένα ντοκιμαντέρ με θέμα το μικροσκοπικό νησί Akampene,  στην απομακρυσμένη Ουγκάντα, όπου οι γυναίκες εγκαταλείπονταν, επειδή έμειναν έγκυες πριν παντρευτούν. Στο Akampene, που σημαίνει τιμωρία στα αγγλικά, τίποτα δεν μεγάλωνε. Έτσι, ήταν προορισμένες να πεθάνουν από ασιτία. Αυτές που προσπαθούσαν να φτάσουν στην ηπειρωτική χώρα κολυμπώντας, πνίγονταν, καθώς, ένα από τα μεγαλύτερα τοπικά προβλήματα είναι ότι οι άνθρωποι  δεν ξέρουν κολύμπι. Η ταινία προβάλλεται το Σάββατο (26 Ιανουαρίου), στις 19:00, παρουσία της σκηνοθέτιδος, Laura Cini.

Σημείωμα σκηνοθέτη

Το ένστικτο του παραμυθά με οδήγησε πίσω στη λίμνη Bunyonyi, προκειμένου να ψάξω για επιζώντες, αφού είχα ακούσει για την πρακτική, την πρώτη φορά που ήμουν εκεί. Όταν τις βρήκα κι  αφού ένιωσα έντονα συναισθήματα, ακούγοντας την ιστορία τους για πρώτη φορά, κατάλαβα γιατί ήταν σημαντικό να κάνω αυτή την ταινία.

Αφού πέρασα πολύ καιρό μαζί τους, έγινε φανερό ότι στις περισσότερες περιπτώσεις, αυτές οι γυναίκες δεν είχαν κατορθώσει να μεταμορφώσουν τις τραγικές εμπειρίες τους σε χρήσιμα εκπαιδευτικά εργαλεία για τις κόρες τους. Στις χειρότερες περιπτώσεις, μάλιστα, επέβαλλαν και μια επιλεκτική θεραπεία σ’ εκείνες. Η ιστορία τους είχε τελικά αίσιο τέλος, αλλά δεν έλαβαν καθόλου υποστήριξη κατά τη διάρκεια της ζωής τους, εκτός από εκείνη που τους προσέφερε η εκκλησία.

Κατά τη διάρκεια της επίσκεψης μας, διαπίστωσα ότι ο ενθουσιασμός που έδειχναν τα εγγόνια αυτών των γυναικών δεν ήταν λόγω των ιστοριών που άκουγαν για πρώτη φορά, αλλά, λόγω του ενδιαφέροντος που δείχναμε εμείς  για να ακούσουμε εκείνα.

Αυτά τα κορίτσια πρέπει να καταλάβουν ότι οι γυναίκες πρέπει να μιλάνε, όταν υφίστανται διακρίσεις. Υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να ζήσουν μια ζωή απομόνωσης και διακρίσεων και γι’ αυτόν το λόγο πρέπει να αποκτήσουν συνείδηση των δικαιωμάτων τους, μαθαίνοντας από τη δική τους ιστορία. Η ιστορία του Akampene είναι μία μόνο από τις εκατομμύρια που έχουν να αφηγηθούν γυναίκες με προβλήματα σ’ ολόκληρο τον κόσμο και είναι τόσο δυνατή, που κατορθώνει να προβάλει με αποτελεσματικότητα τις δύσκολες καταστάσεις που αντιμετωπίζουν.

Σε κάποια μέρη του κόσμου, οι δυσκολίες του να είσαι γυναίκα και να προσπαθείς να γεννήσεις, να αναθρέψεις και να εκπαιδεύσεις ένα παιδί, είναι τόσο μεγάλες και ανυπόφορες, που θα πρέπει να αποτελούν αντικείμενο συζήτησης, εγείροντας σημαντικά ερωτήματα για τη ζωή της καθεμιάς από εμάς.

Exiles – Bernadette Weber, Julia Reiter (Γερμανία)

“Το νόημα της εξορίας καθορίζεται από το άτομο που τη ζει.Αν δεν μπορείς να επιστρέψεις στην πατρίδα σου, ο μόνος τρόπος είναι να φτιάξεις για τον εαυτό σου ένα καινούργιο σπίτι. Αν έχεις χάσει όλα τα άλλα, το μόνο που μένει είναι να μη χάσεις τον εαυτό σου”. Η ταινία “Exiles”  προβάλλεται το  Σάββατο (26 Ιανουαρίου) στις  20:00, παρουσία της  σκηνοθέτιδος Bernadette Weber, η οποία συνυπογραφει το φιλμ  με την Julia Reiter.

Σημείωμα σκηνοθέτιδων

Στην ακμή της επονομαζόμενης «προσφυγικής κρίσης» και των σύγχρονων κινημάτων μετανάστευσης, είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι δεν είναι αρκετό για το ανθρώπινο πνεύμα να έχει μία στέγη πάνω από το κεφάλι του.Χρειάζεται να εξελίσσεται, να μαθαίνει και να συνεισφέρει στην κοινωνία στην οποία ανήκει. Η δημιουργία ενός σπιτικού και το αίσθημα του ανήκειν είναι σημαντικά για την εξέλιξη μιας προσωπικότητας εντός μιας κοινωνίας, που έχει το χρέος να δίνει στους πολίτες της την δυνατότητα να μαθαίνουν και ν’ αναπτύσσονται σύμφωνα με το δυναμικό τους.

Το φιλμ «Exiles» διηγείται την ιστορία τριων νέων που προσπαθούν να βρουν τους εαυτούς τους και να καταφέρουν κάτι σε μια κοινωνία  που δεν είναι «δικιά» τους, όπου ακόμα χρειάζεται να μάθουν και να βελτιώσουν βασικές δεξιότητες -όπως η γλώσσα- και όπου συχνά τούς λένε να είναι χαρούμενοι που είναι «ασφαλείς». Αλλά για να γίνει η εξορία Σπίτι, χρειάζεται να πάψει να σημαίνει επιβίωση, και μάλλον χρειάζεται να σημαίνει αναζήτηση, εξέλιξη, ανήκειν. Για να γίνει Σπίτι, η εξορία πρέπει να πάψει να είναι εξορία.

Το «Exiles» θέλει ν’ ανοίξει έναν διάλογο σχετικά με το τί σημαίνει να ξεκινάς εντελώς από το μηδέν. Με την επανεπεξεργασία του όρου «εξορία», που είναι ανεξάρτητος από έθνη ή ιστορικές περιόδους, θέλουμε να δούμε τα υπό εξέλιξη γεγονότα από άλλη σκοπιά, και να δώσουμε φωνή στους νέους Αυστριακούς πολίτες, που αποφάσισαν να συμμετέχουν στο φιλμ.

Τα έθνη και τα σύνορα προκύπτουν μέσα από πολέμους, οι άνθρωποι μέσα από τη διάδοση και την ανάπτυξη του Πολιτισμού και του τρόπου ζωής, και ο Πολιτισμός μέσα από την Επικοινωνία και την ανταλλαγή.

Οι κοινωνίες, όμως, χτίζονται μέσα από αμοιβαία κατανόηση, ανοιχτό μυαλό για τον τρόπο και τη γνώμη του Άλλου και σεβασμό.

Bernadette Weber

Η Bernadette Weber (1987) είναι μία Αυστριακή ντοκιμαντερίστρια, με βάση την Ιταλία, που δρα στον τομέα του κοινωνικού ντοκιμαντέρ και της ψηφιακής τέχνης. Έχει μεταπτυχιακό τίτλο σπουδών στη Φιλοσοφία, είναι υποψήφια διδάκτωρ στην πολιτική φιλοσοφία, ενώ απέκτησε το πτυχίο της στον κινηματογράφο στη Σχολή Ντοκιμαντέρ ZeLIG, στο Bolzano της Ιταλίας. Έχει εργαστεί ως κινηματογραφίστρια, εικονολήπτρια, μοντέρ, δημοσιογράφος σε διάφορους τομείς (ντοκιμαντερ, ταινίες μικρού μήκους, διαφήμιση, μουσική, θέατρο) και είναι συγγραφέας ντοκιμαντέρ όπως το  “MoonEuropa” (2016) και “The other sandus” (Participatory Documentary, 2016). Η ταινία “Exiles” είναι η πρώτη της  μεγάλου μήκους .

Julia Reiter

Η JuliaReiter (1990) έχει εργαστεί ως συντονίστρια πρότζεκτ για τις Megaphon Uni και Caritas,είναι μουσικός και  Dj , και εργάζεται ενεργά ως ανεξάρτητη συντάκτρια και δημοσιογράφος και ως συντονιστής προγράμματος στο ραδιόφωνο Radio Helsinki στοGraz της Αυστρίας. Είναι πτυχιούχος αγγλικής γλώσσας και φιλολογίας, με ειδίκευση στις σπουδές στα Μέσα, και δίπλωμα στη Διαμεσολάβηση. Από την αρχή της «προσφυγικής κρίσης», η Julia έχει εργαστεί εθελοντικά στην Αυστρία και άλλες περιοχές (Ειδομένη, Λέσβος). Το φιλμ “Exiles” είναι η πρώτη της δουλειά ως σκηνοθέτης.