Γιώργος Δημητρούλιας
Δημοτικός Σύμβουλος Καλαμάτας
ΕΚΜΥΣΤΗΡΕΥΣΕΙΣ
«Ο Μιραμπώ είναι ικανός να κάνει τα πάντα για τα λεφτά, ακόμα και μια καλή πράξη».
Antoine Rivarol, 1753-1801, Γάλλος γνωμικογράφος.
Μετά το τελευταίο μου σχόλιο εναντίον των σταλινίσκων ιδεολογικών εισαγγελέων, νοιώθω ότι η σιγή που εξέλαβα μου επιβεβαίωσε την άβυσσο που μας χωρίζει. Στην φαντασία μου ήρθε η εικόνα του μεσαιωνικού λογίου που στοχάζεται κοιτώντας την άβυσσο μέσα από τις οπές των ματιών μιας νεκροκεφαλής. Έτσι και εγώ, επιθυμώντας πάντα τον γόνιμο διάλογο, γιατί δεν θεωρώ εαυτόν τον πιο ευφυή πολίτη αυτής της πόλης, προσπαθώ να χαράξω ένα νέο δρόμο βασισμένο στον «εκσυγχρονισμό της Παράδοσης». Αυτό απαιτεί μια νέα σκέψη μακριά από αυτή των σταλινίσκων ιδεολογικών εισαγγελέων, όπως αυτή που διάβασα την ημέρα που γράφω αυτές τις σειρές σε μεγάλη καθημερινή τοπική εφημερίδα, που όχι μόνο εξισώνει την ψευτοηθική της χαβιαροαριστεράς με την ηθική της Εκκλησίας, αλλά περνά στο άλλο άκρο προσπαθώντας να μας πείσει ότι τα πάντα ανάγονται στην οικονομία. Επομένως, ο κόσμος της Πατρίδας, που σθεναρά υπερασπίζομαι, εναντίον του κόσμου της Ύλης, από όπου και αν προέρχεται, Αριστερά ή Δεξιά!
Η Επιφυλλίδα του Βήματος και ο Μουσολίνι.
Επειδή κάποιοι έχουν σε πρώτη χρήση το «φασιστόμετρο» με το οποίο μετρούν τα πάντα, θα υιοθετήσω τις απόψεις τριών καθηγητών, όπως αυτές διατυπώθηκαν μέσα από τα άρθρα τους στην Επιφυλλίδα του Βήματος με την ονομασία «Νέες Εποχές» την 9 Ιουνίου 2019. Το γεγονός είναι ότι το «Ελεύθερον Βήμα» εκθείαζε προπολεμικά τον Μουσολίνι (άραγε γιατί έκοψε τον τίτλο, για λόγους Marketing ή επειδή συνεργάστηκε με τους κατακτητές στα χρόνια της Κατοχής;), αλλά αυτά είναι παλιές ιστορίες.
Θα ξεκινήσω με το άρθρο του κ. καθηγητή Αντώνη Μακρυδημήτρη, ο οποίος γράφει: «Η ιστορία διδάσκει ότι η δημοκρατία είναι το πιο ευάλωτο και βραχύβιο πολίτευμα, το πιο ευαίσθητο και ευπαθές. Τούτο διότι οι δημοκρατίες, αρχαίες ή νεότερες, συχνά δεν αποφεύγουν τον εκφυλισμό, την παρακμή ή ακόμη και την «αυτοκτονία» τους για διαφόρους λόγους και αίτια εσωτερικά και εξωτερικά».
«Το ζήτημα είναι, λοιπόν, αν βρισκόμαστε (και στον τόπο μας και στην εποχή μας) ενώπιον μιας ανάλογης «εξέλιξης των πραγμάτων…» «…γιατί τα πράγματα δεν φαίνεται να πηγαίνουν σωστά – «δια το μη καλώς έχειν ταύτας τας νυν υπαρχούσας», όπως θα έλεγε ο Αριστοτέλης (Πολιτικά, 1260b 35)».
Η Δημοκρατία μας λέει ο κύριος καθηγητής είναι: «το πολίτευμα εκείνο που η άσκηση της εξουσίας και η διακυβέρνηση γίνονται «από τον λαό, με τον λαό και για τον λαό», σύμφωνα με το περίφημο αξίωμα του Gettysburg, το οποίο διατύπωσε με απαράμιλλη πυκνότητα στη σχετική ομιλία του το 1863 ο Αβραάμ Λίνκολν».
Το άδοξο τέλος του «ηθικού πλεονεκτήματος».
Ο δεύτερος καθηγητής κύριος Ιωακειμίδης γράφει σχετικά με το «άδοξο τέλος» του ΣΥΡΙΖΑ. «Άδοξο γιατί η ήττα έρχεται με τον ευτελισμό των αξιών, του ήθους, του ύφους, της αισθητικής και της κουλτούρας της Αριστεράς». «Ξεκίνησε και πορεύτηκε με ένα φαντασιακό δόγμα-ιδεολόγημα, του (δήθεν) «ηθικού πλεονεκτήματος» που υποτίθεται ότι απολάμβανε και της έδινε το απόλυτο δικαίωμα (να νομίζει ότι μπορεί) να κάνει ότι θέλει, να λέγει ότι της κατέβει, να επικρίνει τους πάντες, να παραβιάζει κάθε αξία ήθους και αισθητικής, να λειτουργεί ως υπέρτατος κήνσορας, ο μεγάλος κριτής των πάντων».
«Η ασυνέπεια υψιπετών διακηρύξεων ή λόγων αφενός και πράξεων αφετέρου υπήρξε κύριο χαρακτηριστικό της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ». «Με άλλα λόγια, και σε απλά νεοελληνικά, “άλλα να λες και άλλα να κάνεις”».
Μια νέα εποχή έρχεται!
Και περνάμε στον τρίτο καθηγητή κύριο Νικόλα Σεβαστάκη, ο οποίος στο άρθρο του στην Επιφυλλίδα της «Νέας Εποχής» του Βήματος γράφει: «Όταν άνθρωποι όπως ο Σαλβίνι γίνονται είδωλα των μαζών, προφανώς έχει αλλάξει η εποχή και όχι απλώς μια χώρα». Αυτό ακριβώς έγραφε την δεκαετία του 1910, ο φιλόσοφος Oswald Spengler στο έργο του «Η Παρακμή της Δύσης» και η εποχή που διανύουμε σήμερα θα είναι η εποχή των Καισάρων. Το βλέπουμε με τον Τράμπ και τον Πούτιν, αλλά και σε μικρότερες δυνάμεις όπως η γειτονική Τουρκία με τον Ερντογάν, η Συρία του Άσσαντ, η Βραζιλία του Μπολσονάρο κλπ. Και ακόμα: «Δεν υπάρχουν πια στεγανά ανάμεσα στα υπόγεια, στα παρασκήνια και στην κεντρική σκηνή της πολιτικής. Το μέινστριμ υιοθετεί στοιχεία «ριζοσπαστισμού», οι ακραίοι ανασύρουν ενδύματα περιπάτου από το αξιοσέβαστο Κέντρο, ένα μεγάλο μέρος της νέας Δεξιάς έχει απορροφήσει αριστερά οικονομικά και κοινωνικά συνθήματα, ενώ την ίδια στιγμή στην Αριστερά συζητούνται αναθεωρήσεις ως προς την πολιτική των ταυτοτήτων και τη φιλομεταναστευτική στάση».
Πατριώτες, Συμφεροντολόγοι και Λομπίστες.
Ο καθηγητής κύριος Νικόλας Σεβαστάκης διακρίνει τρεις πολιτικές κατηγορίες που θα καθορίσουν το Ευρωπαϊκό πολιτικό γίγνεσθαι. Την πρώτη τάση την ονομάζει «Αντιδραστικοί», αυτοί που εγώ ονομάζω «Πατριωτική», την δεύτερη κατηγορία – πολιτική τάση ονομάζει «Οπορτουνιστές» δηλαδή «Συμφεροντολόγοι» και την τρίτη «Μεταρρυθμιστές» δηλαδή τα λόμπι των μεγάλων πολυεθνικών και οι διαπλεκόμενες ΜΚΟ.
Ας δούμε τι λέει για την δεύτερη κατηγορία: «Η δεύτερη τάση είναι η διάχυση των οπορτουνισμών, η εμφάνιση δηλαδή φαινομένων ιδεολογικής αποσύνθεσης και ακραίας «ευελιξίας» σε συμμαχίες, σχήματα διακυβέρνησης, δημόσιες πολιτικές. Ίσως αυτή να είναι η πιο ανησυχητική τάση, γιατί δίνει αίσθηση στους πολίτες πως η πολιτική είναι απλώς όχημα επιβίωσης μιας κάστας και των επί μέρους κλαν που την συναποτελούν».
Για την τρίτη τάση που ονομάζει «μεταρρυθμιστική», «μια κίνηση αποκόλλησης από το τέλμα» που «δεν ταυτίζεται με τον άξονα Δεξιάς –Αριστεράς» βλέπει να την αποτελούν οι πράσινες δυνάμεις μαζί με τους κεντρώους φιλελεύθερους και φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις». Αυτές οι πολιτικές δυνάμεις είναι που στηρίζουν την γραφειοκρατία των Βρυξελλών και τα πανίσχυρα λόμπι του χρηματοπιστωτικού τομέα και των πολυεθνικών. Όπως είχε πει την δεκαετία του 1870 ο «βασιλιάς του λόμπινγκ» Σαμ Γουώρντ πως ο «συντομότερος δρόμος ανάμεσα σε ένα νομοσχέδιο που εκκρεμεί και το ‘ναι’ ενός βουλευτή περνά από το στομάχι του». Όσο για τις πράσινες δυνάμεις των ΜΚΟ φέρνουμε ένα τρανταχτό παράδειγμα που αφορά την πασιονάρα του Πολυτεχνείου Μαρία Δαμανάκη. Η πρώην επίτροπος Θαλάσσιων Υποθέσεων και Αλιείας Δαμανάκη υπηρετεί σήμερα ως επικεφαλής του Παγκοσμίου Προγράμματος για τους Ωκεανούς του ιδρύματος The Nature Conservancy. Ιδού τι γράφει η συγγραφέας Ναόμι Κλάιν για το εν λόγω «πράσινο» ίδρυμα: «Ένα από τα πιο τρελά πράγματα που εντόπισα είναι το ότι το The Nature Conservancy όχι μόνο χρηματοδοτείται από εταιρείες ορυκτών καυσίμων, όχι μόνο επενδύει τους πόρους του σε εταιρείες ορυκτών καυσίμων, αλλά έχει και δική του πετρελαιοπηγή στο Τέξας!».
Τέλος, η πρώτη τάση που εγώ ονομάζω «Πατριωτική» και ο κύριος Σεβαστάκης «αντιδραστική», πιστεύω ότι αν βγάλουμε τους δήθεν πατριώτες και δήθεν εθνικιστές που ανήκουν στην δεύτερη τάση, είναι μια γνήσια αντίδραση στην ευρωπαϊκή παρακμή που θέλει να μεταβάλει η γραφειοκρατία των Βρυξελλών και οι σύμμαχοί της, την αληθινή Ευρώπη που οι ρίζες της ξεκινούν από την Ελλάδα. Αλλά όπως λέει ο σοφός Ηράκλειτος: «Ο χρόνος είναι ένα παιδί που παίζει πεσσούς. Η βασιλεία ανήκει στο παιδί».
