Λίγα λόγια για τη Δήμιοβα από την ομάδα νέων η “Δημιοβίτισσα”

Από μικρά παιδιά ακούγαμε τους γονείς  και  τους παππούδες μας να λένε ιστορίες για το Μοναστήρι μας, τη Δήμιοβα. Οι παλαιότεροι μας θύμιζαν τους μοναχούς, οι νεότεροι τις μοναχές. Μας μιλούσαν για τη γερμανική κατοχή και πώς οι κάτοικοι του χωριού βοηθούσαν στα κτήματα τους μοναχούς και τις μοναχές ώστε να τα καλλιεργήσουν. Μας  περιέγραφαν τα γεγονότα όπως και αυτοί τα είχαν ακούσει από τους παππούδες και τους προπαππούδες τους. Μην ξεχνάμε ότι το μοναστήρι μας έβγαλε την πρώτη του ανάσα το 850 μ.Χ. και έκτοτε έδωσε ζωή σε χιλιάδες ψυχές!

Μεγαλώνοντας πήραμε ως κληρονομιά απ΄τους γονείς μας να υπηρετούμε τη Μονή με όποιο τρόπο μπορεί ο καθένας. Οι κουβέντες τους πάντα μας συνόδευαν και η συμβουλή τους μία και πάντα στο μυαλό μας  «παιδιά μου, όταν φεύγετε από το μοναστήρι να τινάζετε μέχρι και τα παπούτσια σας !» Μεγάλη κουβέντα ! Έτσι, ζώντας δίπλα στις μοναχές αποφασίσαμε να συγκροτήσουμε μια ομάδα – Σύλλογο και να της δώσουμε το όνομα της Μεγαλόχαρης, «Δημιοβίτισσα».

Την Παναγιά πάντα την έχουμε στην καρδιά μας, πάντα προσερχόμαστε σε αυτή και ξέρουμε πάντα πως όποιο πρόβλημα έχουμε, θα μας βοηθήσει! Τους καλοκαιρινούς μήνες κάθε μέρα ήμασταν στο μοναστήρι βοηθώντας τις μοναχές, ειδικά τις γηραιότερες στις δουλείες – θελήματα. Σιγά σιγά τα χρόνια πέρασαν, όλες αυτές οι αγαθές ψυχές έφυγαν για την επουράνιο Βασιλεία, αφήνοντας σ΄ εμάς αναμνήσεις μιας ζωής και στην καρδιά μας πόνο και λύπη για το μοναστήρι μας που μειωνόταν από αδελφότητα και  γινόταν φτωχότερο.

Φέτος με μεγάλη μας λύπη η Ηγουμένη και η μοναδική μοναχή που έχει μείνει εν ζωή, αρρώστησε, δεν μπορεί πλέον να αυτοσυντηρηθεί. Η γερόντισσα, είναι μια γυναίκα που γεννήθηκε στην αγκαλιά της Παναγίας! Ένα μικρόσωμο «θηρίο» πίστης, υπακοής και ακάματης διακονίας! Βλέμμα έντονο, καθαρό και κυρίως αγνό. Ρώμη σωματική αντιστρόφως ανάλογη του παρουσιαστικού, υπερφυσική θα τολμούσε να πει κανείς ….Εμβληματικός χαρακτήρας που ζυμώθηκε στα τόσα χρόνια της μοναστικής ζωής. Αδιαπραγμάτευτη στην πίστη και στην αγάπη της για την Παναγιά! Τα λόγια της ηχούν στ΄ αυτιά όλων μας «Η Παναγιά είναι ο φύλακας του μοναστηριού! Δεν φοβάμαι!»

Η πίστη αυτή της γερόντισσας φώτιζε την καθημερινότητα όλων μας ώστε να στεκόμαστε με δύναμη στη  διακονία, στις ανάγκες  της Μονής. Η πίστη αυτή μας στηρίζει και τώρα που το «λουκέτο» «κλείδωσε» την ανάσα και το οξυγόνο μας. Το βάρος έπεσε πάνω μας, η ευθύνη μεγάλη. Δεν αφήσαμε ούτε μία μέρα την Παναγιά μας μόνη της. Ολημερίς και ολονυκτίς άγρυπνοι φρουροί . Μετά από έναν μήνα με δάκρυα στα μάτια και με πόνο ψυχής επιστρέψαμε την Παναγιά μας  στο μοναστήρι που φυλάσσεται καθώς αναγκαστήκαμε να βάλουμε ένα μεγάλο λουκέτο σφραγίζοντας έτσι αναμνήσεις και ιστορίες πολλών ετών. Ξερίζωμα καρδιάς…

Με θλίψη και με πολλές μνήμες  στο μυαλό προσερχόμαστε στην Παναγιά για να ενισχύσουμε τον αγώνα μας στη χάρη της! Ο πόνος δεν μας καταβάλει αλλά μας παιδαγωγεί, μας ενδυναμώνει προκειμένου να μαρτυρήσουμε την αγάπη μας στο γονικό μας σπίτι, το σπίτι της Παναγιάς της Δημιοβίτισσας!  Είναι βαρύ το φορτίο της παράδοσης που βιώνουμε. Αναλογιζόμαστε τι θα «παραδώσουμε» στα παιδιά  και τα εγγόνια μας; Ένα λουκέτο ή μια πόρτα ανοιχτή;

Προσερχόμαστε στην Παναγιά να οικονομήσει ώστε οι ανάσες μας να μην είναι πνιχτές αλλά ανάσες  ζωής.

Προσερχόμαστε στην Παναγιά ώστε ο Ναός της να ενδυθεί ξανά με το μεγαλοπρεπές ένδυμα των εικόνων και των Ιερών Σκευών Της!

Προσευχόμαστε στην Παναγιά ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης μας να μεριμνήσει με αγάπη και ζήλο ώστε να επανδρωθεί το μοναστήρι μας και να ηχήσουν ξανά οι καμπάνες της δόξας Της!