Η πρώτη ορειβατική εμπειρία ενός νέου μέλους του Ευκλή από το Λυκούρειο όρος στον Ταΰγετο.

Την Κυριακή 18 Νοεμβρίου, οι φυσιολάτρες του Συλλόγου Πεζοπόρων – Ορειβατών Καλαμάτας ”Ο Ευκλής”, γελαστοί και κεφάτοι, με διάθεση περιπέτειας – αφού τα καιρικά προγνωστικά ήταν δυσοίωνα, ξεκινήσαμε για την Αρτεμισία, Μονή Μελέ και βεβαίως την ορειβατική ανάβαση στα 1300 μ. υψόμετρο στον Αι – Γιώργη, στο Λυκούρειο Όρος του Δυτικού Ταυγέτου.

Αφού φτάσαμε στην Αρτεμισία, επισκεφτήκαμε το ιστορικό σχολείο που κτίστηκε μετά την καταστροφή της Σχολής Μελέ και το οποίο σήμερα χρησιμοποιείται σαν Πνευματικό Κέντρο.
Εκεί θαυμάσαμε τα εξαιρετικά λαογραφικά αντικείμενα, τους πίνακες ζωγραφικής και τις αγιογραφίες κυρίως τοπικών καλλιτεχνών.
Με εξαιρετική διάθεση φιλοξενίας ο κ. Παναγιώτης Διονυσόπουλος, πρόεδρος της Κοινότητας της Αρτεμισίας μας πρόσφερε κέρασμα για το καλωσόρισμα.

Η άφιξη στην Ι. Μονή Τιμίου Προδρόμου – Μελέ ήταν εύκολη.
Μεταβυζαντινός ναός ο οποίος έχει καλυφθεί σχεδόν ολόκληρος από αγιογραφίες. Πήρε το όνομά του από το μεσαιωνικό φρούριο Μελέ των Παλαιολόγων.
Στην τουρκοκρατία λειτούργησε ως Σχολή από την οποία αποφοίτησαν επιφανέστατοι μαθητές.

Και οπλισμένοι με θετική ενέργεια, αισιοδοξία και ελπίζοντας ότι οι καιρικές συνθήκες θα βελτιωθούν ξεκινήσαμε την ανάβαση στον Ταΰγετο.
Το μονοπάτι στρωμένο με τα χρυσαφένια φύλλα των δένδρων.
Πλατάνια, βελανιδιές, όμορφοι θάμνοι φύονται στη δασωμένη πλαγιά του υπέροχου βουνού.
Ο δρόμος ανηφορικός και οι ψυχές μας αφημένες στην ανάταση του τοπίου.
Στην πλαγιά η αιώνια δρυς. Ο κορμός της σαν σώμα γυναίκας, αιώνιας νύμφης δρυάδας , μας προστατεύει.
Η μυρωδιά του φασκόμηλου μας φέρνει μνήμες παιδικές. Είμαστε εμείς και η δύναμη του δάσους.
Πρέπει να σταθούμε αντάξιοι της υπεροχής του.

Η βροχή δεν μας ξεχνά. Υγρασία και σύννεφα απλώνονται κρύβοντας τον ορίζοντα.
Βραχώδη φαράγγια ανοίγονται μπροστά μας. ‘Ενα θαυμαστό θέαμα που σε βυθίζει σε σιωπή και δέος.
Ψηλά αθώρητος ο Άι – Γιώργης αποτελεί όνειρο και προσμονή ξεκούρασης.
Η διαδρομή όπως το φαντάστηκα αποδείχτηκε “ζόρικη”. Τελευταίες ανάσες και ο προορισμός μας ορατός πλέον.
Τα καταφέραμε και η ψυχή μας γέμισε από την ενέργεια της κορυφής.

Μετά από ολιγόλεπτη ξεκούραση άρχισε η κατάβαση περιμετρικά από άλλο μονοπάτι.
Το τοπίο αλλάζει αρκετά. Πιο τραχύ και άγριο κάνει πιο δύσκολη την επιστροφή.
Η κατηφόρα με πολλή πέτρα αλλά με ήρεμη κλίση.

Αυτός που αποκτά αυτή την εμπειρία, αλλάζει τρόπο του σκέπτεσθαι γίνεται άλλος άνθρωπος, χάνει την ανθρωποκεντρική θεώρηση του κόσμου και αποκτά συνείδηση της ολότητας.
Ο άνθρωπος δεν είναι το κυρίαρχο ον, που υποτάσσει τα πάντα αλλά ένας κρίκος μόνο στην μεγάλη και πολύπλοκη αλυσίδα.
“Ουδέν μάτην η φύσις ποιεί” (η φύση δεν δημιουργεί τίποτε χωρίς σκοπό) έλεγε ο Αριστοτέλης.

Ευχαριστούμε θερμά τον πρόεδρο της Αρτεμισίας κ. Διονυσόπουλο για την φιλοξενία και τον Αρτεμίσιο κ. Παν. Μασουρίδη για την ξενάγηση στο Λυκούρειο Όρος.>>

Γράφει το νέο μέλος του ”Ευκλή” Ιωάννα Ευσταθίου.