Εδώ και περίπου τρία χρόνια ολόκληρος ο πλανήτης είναι αντιμέτωπος με έναν αόρατο εχθρό που δεν μπορούσε να τον αντιμετωπίσει ακριβώς γιατί δεν τον έβλεπε, Δεν ήξερε πώς να τον πολεμήσει. Δεν μπορούσε να υπολογίσει τις συνέπειες, τα μεγέθη και τον χρονικό διάστημα που θα κρατούσε. Κι όσο περνούσε ο καιρός τόσο πιο πολύ αγρίευε και έμπαινε πιο βαθιά στις κοινωνίες.
Γράφει ο Γιώργος Αθανασόπουλος
Απόφοιτος του Τμήματος Κοινωνικής Πολιτικής του Παντείου Πανεπιστημίου
Μεταπτυχιακός Φοιτητής στο Τμήμα Κοινωνιολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου
Ο κορωνοϊός αναμφισβήτητα αποτέλεσε μία από τις μεγαλύτερες προκλήσεις του 21ου αιώνα. Με την έλευση του γρήγορα επεκτάθηκε στις περισσότερες χώρες του κόσμου δημιουργώντας υγειονομική κρίση που ταυτόχρονα εξελισσόταν σε κοινωνική κρίση, μια κρίση που άγγιξε ακόμα και την σκληροπυρηνική δημοκρατία.
Ιδιαίτερα, η Ευρώπη δέχθηκε πολυμέτωπες απειλές για τις αξίες που πρέσβευε από την αρχή της ίδρυσης της μέχρι σήμερα.
Μέσα σε αυτά τα πολύ δύσκολα χρόνια πάρθηκαν μέτρα υγειονομικής προστασίας και ασφάλειας που πολύ συχνά προκαλούσαν ερωτηματικά και δέχονταν αμφισβητήσεις. Η ανησυχία για τον αντίκτυπο των μέτρων που πάρθηκαν για την πανδημία στην δημοκρατία και τις βασικές ελευθερίες μεγάλωνε ολοένα και περισσότερο και κλυδώνιζε τους βασικούς δημοκρατικούς θεσμούς.
Ο εγκλεισμός στο σπίτι, η αποφυγή των κοινωνικών επαφών, η στέρηση πρωτοβουλιών και η έλλειψη ελευθεριών ήταν κάποιες από τις βασικές δοκιμασίες που είχε να αντιμετωπίσει ο σύγχρονος άνθρωπος που είχε συνηθίσει στην πληθώρα ελευθεριών και την κατάχρηση της δημοκρατίας.
Δεν μπορούσε να εργαστεί, να εκπαιδευτεί, να βγει έξω, να ψωνίσει, να ζήσει. Για όλα αυτά χρειαζόταν να στείλει sms σε έναν αριθμό ή να έχει έτοιμο έγγραφό, το οποίο να το δείχνει στην αστυνομία όποτε αυτή το ζητά.
Ο άνθρωπος έμαθε να ζει πιο μόνος του, ενώ του δόθηκε η ευκαιρία να συστηθεί και να γνωρίσει καλύτερα την τεχνολογία και τις εφαρμογές της. Τα πάντα τα έκανε ηλεκτρονικά. Η ανθρώπινη επαφή με τον συνάνθρωπο ήταν είδος υπό εξαφάνιση.
Κατά την διάρκεια του Covid-19 αναπτύχθηκαν πολλών ειδών βίας και παραβιάστηκαν πολλά από τα ανθρώπινα δικαιώματα. Ούτως ή άλλως οι κρατικές πολιτικές για την αναχαίτιση του ιού ήταν αντιδημοκρατικές και εχθρικά προσκείμενες στα ανθρώπινα δικαιώματα.
Η έμφυλη βία, η ενδοοικογενειακή βία, ο ρατσισμός και η ξενοφοβία γνώρισαν τεράστια αυτά τα τρία χρόνια, ενώ οι αυτοκτονίες και τα ψυχολογικά νοσήματα αυξήθηκαν πολύ σημαντικά. Επρόκειτο για πραγματικό πόλεμο, εάν σκεφθεί κανείς πως τα θύματα και οι χαμένοι αντιστοιχούσαν σε αριθμό ισάξιο με εκείνον ενός Παγκόσμιου Πολέμου.
Η διευρυμένη τρομοκρατία απέναντι στους πληθυσμούς βάθαινε προοδευτικά και ουσιαστικά με πολλούς ανθρώπους να αποκτούν άγχος, ενοχικά σύνδρομα και ψυχολογικά προβλήματα ή να γίνονται αφόρητα εσωστρεφείς.
Οι ακόμα πιο πληττώμενοι από την υγειονομική και κοινωνική κρίση ήταν οι ευάλωτες ομάδες, οι οποίες έχουν ελάχιστη πρόσβαση στα ανθρώπινα δικαιώματα, ενώ δέχονται κοινωνικό και οικονομικό αποκλεισμό.
Η εμμονική τάση των γιατρών να θέτουν σε προτεραιότητα όσους έχουν κορωνοϊός παραγκώνιζε ανθρώπους με αναπηρία και χρόνια προβλήματα υγείας, όπως σακχαρώδη διαβήτη, καρδιαγγειακά προβλήματα, καρκίνο και λοιμώξεις. Παρόλο που αυτοί οι άνθρωποι χρειάζονται πάντα την βοήθεια όλων, το συγκεκριμένο χρονικό διάστημα παραμερίστηκαν, όπως και οι υγιείς.
Τα νοσοκομεία και οι κοινωνικές υπηρεσίες βρίσκονταν σε πολύ δεινή κατάσταση, ενώ ιδιαίτερα στα νοσοκομεία, που βρίσκονταν στην πρώτη γραμμή, η οργάνωση ήταν ανύπαρκτη .
Τώρα, πλέον, βρισκόμαστε σε ένα αμφιλεγόμενο τέλος της πανδημίας, αλλά την έλευση της ενεργειακής κρίσης που δημιουργεί νέες προκλήσεις, νέα διλλήματα και σίγουρος ο τρόπος ζωής μας θα αλλάξει δραματικά, όπως συνέβη και με την πανδημία
