Μισός αιώνας έχει περάσει από τον ξεσηκωμό του Πολυτεχνείου και ακόμη και σήμερα συνεχίζει να συγκινεί μικρούς και μεγάλους: τα παιδιά μας γυρνάνε απ’ το σχολείο σιγοτραγουδώντας «το γελαστό παιδί» και οι έφηβοί μας σκουπίζουν βιαστικά το δάκρυ την ώρα που βλέπουν το τανκ να ρίχνει την πύλη του Πολυτεχνείου υπό τους ήχους του Εθνικού ύμνου.
Τι είναι αυτό άραγε που κρατάει άσβεστη τη φλόγα εδώ και τόσα χρόνια και εμποδίζει να γίνει αυτή η επέτειος ένα απλό μουσειακό έκθεμα; Ίσως το ότι το τόσο απλό, αλλά ταυτόχρονα βαθύ σύνθημα «ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» βρίσκει το περιεχόμενό του και σήμερα. Υπό άλλες συνθήκες, βέβαια, αλλά συνεχίζουν να είναι ακόμα προς κατάκτηση βασικά μας δικαιώματα που κανονικά θα έπρεπε να θεωρούνται δεδομένα.
Σήμερα, τα παιδιά μας…
Βλέπουν τον αγώνα που δίνουμε, βλέπουν ότι παρόλο που λείπουμε ώρες στη δουλειά, δυσκολευόμαστε να βγάλουμε τον μήνα.
ΨΩΜΙ
Βλέπουν την κατάσταση των σχολείων τους και σε υποδομές και σε περιεχόμενο.
ΠΑΙΔΕΙΑ
Βλέπουν στην Παλαιστίνη καθημερινές εικόνες παιδιών σακατεμένων, χωρίς σπίτι, νερό, τροφή!
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
Συνεχίζουμε, λοιπόν, μέχρι να γενούνε τα σκοτάδια λάμψη…
να τιμάμε και να προβάλλουμε ως πρότυπα στα παιδιά μας «αυτούς τους νέους με τα πρησμένα πόδια που τους έλεγαν αλήτες» που ήταν εκεί στο ραντεβού με την ιστορία και μάλιστα στη σωστή της πλευρά.
