«Το Έθνος πρέπει να μάθει να θεωρεί εθνικόν ότι είναι Αληθές».
Διονύσιος Σολωμός, [στοχασμός του ποιητή, προλεγόμενα Ιάκωβου Πολυλά].
Γράφει ο Γιώργος Δημητρούλιας, τέως Δημοτικός Σύμβουλος Καλαμάτας
Όταν κάποιος μιλά για την 3η του Σεπτέμβρη όλοι φέρνουν στο μυαλό τους την Διακήρυξη του ΠΑΣΟΚ όπως την είχε εξαγγείλει ο Ανδρέας Παπανδρέου στης 3 Σεπτεμβρίου του 1974. Έλα όμως που αυτή η ημερομηνία είναι σημαδιακή γιατί την ίδια μέρα το 1843 εξεγέρθηκαν οι έλληνες ζητώντας Σύνταγμα από τον βασιλιά Όθων. Αποκτά, δε, μεγαλύτερη σπουδαιότητα αυτή η πολιτική γιατί ο αμερικανοκομμουνιστής Alexis Τσίπρας θέλει να ακολουθήσει την ίδια πολιτική τοποθέτηση.
«Αυτός ο άνθρωπος, αυτός…».
Ας ξεκινήσω λοιπόν με τα φρέσκα, δηλαδή την «ηρωική» εποχή του ΠΑΣΟΚ, όταν όλοι οι πασόκοι τα έδιναν όλα και όχι μόνο ο Τσοβόλας. Θα μου πείτε ότι το αποτέλεσμα ήταν ότι όλο το πράσινο υπουργικό συμβούλιο παραλίγο να συνεδρίαζε στον Κορυδαλλό, αν δεν υπήρχε η παραγραφή και παραλίγο να είχαμε πρωθυπουργό μετά τον θάνατο του Αντρέα τον έγκλειστο Άκη, αλλά ας δούμε γιατί αυτή ήταν μια πράσινη φυσιολογική εξέλιξη.
Επειδή δεν θέλω εδώ να παραθέσω αντι-πασοκικούς λίβελους όλα τα στοιχεία τα παίρνω από το βιβλίο του Λακόπουλου, «Του μιλάνε τα κύματα…» και είναι μια εξιστόρηση της ζωής του Άντυ (έτσι αποκαλούσαν τον Αντρέα στην Αμερική), από τον στενό συνεργάτη του καθηγητή Αδαμάντιο Πεπελάση. Λέει λοιπόν το βιβλίο ότι ο Αντρέας, ο οποίος ελέω μπαμπά, σπούδαζε στο Αμερικάνικο Κολλέγιο Αθηνών, δημιούργησε μια τροτσικιστική ομάδα και αφού συνελήφθη το 1939 από την Ειδική Ασφάλεια κατέδωσε όλους τους συντρόφους του οι οποίοι συνελήφθησαν, όπως περιγράφει ο Κορνήλιος Καστοριάδης που ήταν μέλος. Ο «επαναστάτης» του Αμερικάνικου Κολλεγίου μετά από αυτό πήγε στην Αμερική και μάλιστα στο Αριστερό Πανεπιστήμιο του LSE, στο οποίο το εκεί σύστημα τοποθετούσε τους δήθεν αριστερούς για μελλοντική χρήση. «Δεν πήγαινε ποτέ στην τυπική ελληνική εκκλησία, ακόμη και όταν τον καλούσαν οι φίλοι του» […] «Απλώς δεν τον συγκινούσαν οι αμιγώς ελληνικές συγκεντρώσεις και δεν ανταποκρινόταν σε ανάλογες προσκλήσεις.» […] «Του άρεσε μόνο να βλέπει ταινίες με περιπέτειες στον κινηματογράφο – κατά προτίμηση γουέστερν – και να μιλάει μόνο για Οικονομία,» και «… αισθάνεται άβολα όταν πρόκειται να μιλήσει για τέχνη ή πολιτισμό». Ίσως μιλούσε μέσα του το άλλο μισό της αλλοδαπής πολωνοεβραϊκής καταγωγής μητέρας του όπως αυτός ο ίδιος την περιέγραφε.
«Από εδώ η γυναίκα μου και από εδώ το αίσθημά μου.»
Αυτός λοιπόν που «δεν ήθελε να έχει σχέση με διανοούμενους και καλλιτέχνες» μας ήρθε το 1974 με το ζιβάγκο, «που ήταν μάλλον στοιχείο πολιτικού μάρκετινγκ παρά ενδυματολογική προτίμηση», έφτασε την ισοτιμία της δραχμής έναντι του δολαρίου, σαν καλός οικονομολόγος που ήταν, από 30 δρχ το δολάριο που κρατούσε επί δεκαετίες, εκτινάσσοντάς το σε 148 δρχ το 1985, δηλαδή μόνο σε τέσσερα χρόνια εξουσίας του.
Ο καθηγητής Δημήτρης Μιχαλόπουλος ο οποίος υπήρξε μέλος του ιδιαίτερου γραφείου του Κωνσταντίνου Καραμανλή περιγράφει τι του είπε ο ίδιος ο Καραμανλής για τον Αντρέα στο τελευταίο του βιβλίο στο τμήμα της άνοδου του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία το 1981: «Τι γίνεται τώρα, Κύριε Πρόεδρε;» «Τι θες να γίνει;» μου απάντησε «θα γίνει εκείνο που είχε προβλέψει ο πατέρας του!». Η άμεση απάντησή του με αναστάτωσε ακόμα περισσότερο. Ήταν γνωστό πράγματι, πως ο Γεώργιος Παπανδρέου, σε συζήτηση σχετική με την προοπτική ανάληψης της πρωθυπουργίας από τον Ανδρέα, είχε εκ βαθέων ομολογήσει: «Ε, τότε η χώρα θα καταστραφεί».
Στο ίδιο βιβλίο του κυρίου Μιχαλόπουλου διαβάζουμε ότι ο Αντρέας «στο βιβλίο του για τον «Πατερναλιστικό Καπιταλισμό» είχε χαρακτηρίσει ως «μύθους» δηλαδή παραμύθια, τόσο τη λαϊκή όσο και την εθνική κυριαρχία…».
Γιατί λοιπόν κυβέρνησε τόσα χρόνια; Γράφει ξανά ο κύριος Μιχαλόπουλος: «Σε εμένα είχε τότε φανεί πιο λογική η εξήγησή του ίδιου του Κ. Καραμανλή: [Σχεδόν] όλοι οι Έλληνες έχουν μέσα τους ένα μικρόν Ανδρέα».
Ζεμπεκιές, σκυλάδικα και το ‘αίσθημα’ του Πρωθυπουργού να κατεβαίνει, εν πλήρες παραλήρημα του αντρικού πληθυσμού, από το αεροπλάνο.
Η μακρινή 3η Σεπτεμβρίου το 1843.
Αν λοιπόν έχουμε ξεχάσει αυτά που έλαβαν χώρα στην κακόμοιρη Πατρίδα μας πριν μερικά χρόνια φαντασθείτε τι γίνεται όταν κάποιοι αγράμματοι λιβελογράφοι προσπαθούν να χωρέσουν στα μέτρα τους το ιστορικό μας παρελθόν. Γράφει λοιπόν η Δρ Ελισσάβετ Τσακανίκα: «Όταν προσεγγίζουμε κείμενα των οθωνικών χρόνων, πρέπει να έχουμε υπόψη μας ότι ο αντιβαυαρισμός δεν ξεπερνούσε σε μένος παράπλευρες πολεμικές, όπως ο αυτοχθονισμός ή αντιφαναριωτισμός.» […] «Άλλωστε, μετά την αποχώρηση των Βαυαρών, η ρητορική εναντίον του νεηλυσμού παραμένει, ανακαλώντας και αναπλάθοντας πολλές από τις κατηγορίες που συγκροτούσαν το αντιβαυαρικό οπλοστάσιο των προηγουμένων χρόνων».
Ο Δρ Δημήτρης Μαλέσης που έχει ερευνήσει διεξοδικά την συγκεκριμένη χρονική περίοδο γράφει: «Είναι επιστημονικά παρακινδυνευμένο να ταυτίσουμε τυπολογικά τα γεγονότα της 3ης Σεπτεμβρίου με την έννοια της επανάστασης. Μια επανάσταση προϋποθέτει ευρεία λαϊκή συμμετοχή, κάτι που δεν συνέβη στη συγκεκριμένη εξέγερση». Ο αυτόπτης Νικόλαος Δραγούμης περιγράφει ένα περιστατικό:
«Μη βλέπων δε μηδ’ έναν πολίτην, διέταξα τινάς στρατιώτας να εισέλθωσι εις την πόλιν και δια της σπάθης να διώξωσι προς την πλατείαν όν τινα απήντων. Εν τοσούτω ηνεώχθησαν αι φυλακαί, οι εν αυταίς συνέρρευσαν προ του παλατίου, και ούτω στρατιώται, κάτοικοι του Μενδρεσέ, περιτρίμματα τινά της αγοράς και ελάχιστος αριθμός πολιτών ανεβοήσαμεν ζητούντες σύνταγμα». […] «’Ζάτω σύνταμμα!’ εμυκάτο αλλεπαλλήλως όπισθεν μου φωνή βάρβαρος. Και στραφείς, ‘έως πότε φωνάζεις;’ είπον μετ’ οργής προς κτηνοπρόσωπον ον, Αιθίοπος όψιν έχον και γυμνόν μέχρι οσφύος. ‘Φθάνει πλέον’. ‘Καλό πράμμα σύνταμμα’, απεκρίθει το τέρας, μ΄έβγαλε απ’ το χάψι’. Και ακούσας έφριξα».
Εξέγερση και όχι επανάσταση.
Συνεχίζει ο Δρ Δημήτρης Μαλέσης: «Επιπλέον, δεν οδήγησε σε ανατροπή των υφισταμένων κοινωνικών και πολιτικών δομών. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι υπήρξαν αντίρροπες δυνάμεις στην απολυταρχία του θρόνου, όμως αυτές μπορούν να ερμηνευθούν ως αποτέλεσμα της δυσαρέσκειας από την μη ικανοποίηση προσωπικών και οικογενειακών επιδιώξεων. Με την πάροδο του χρόνου η δυσαρέσκεια αυτή εντάθηκε με μία μερίδα στρατιωτικών να πρωταγωνιστεί στις αντικαθεστωτικές κινήσεις. (…) Οι αντιδράσεις όμως στις θεσμικές καινοτομίες, οι συνωμοτικές κινητοποιήσεις και, τελικά, η ίδια η εξέγερση της 3ης Σεπτεμβρίου δεν απέβλεπαν στη μεταβολή των κοινωνικών δομών ή έστω στην αποτελεσματική αναδιάρθρωση του εξουσιαστικού πλέγματος, παρά μόνο στον βαθμό που ικανοποιούνταν οι προσωπικές και κομματικές βλέψεις».
Εξάλλου πολλοί από τους «συνταγματικούς» ηγέτες πολιτεύτηκαν με τρόπο αντιδημοκρατικό και αυταρχικό με χαρακτηριστικό παράδειγμα ενός από των ηγετών της 3ης Σεπτέμβρη και αρχηγό του ρωσικού κόμματος Ανδρέα Μεταξά που θεωρούσε επιβεβλημένη την εκάστοτε κυβέρνηση να σχηματίζεται με βάση τις βασιλικές προτιμήσεις και αποφάσεις. Ο ίδιος ο στρατιωτικός διοικητής πρωτευούσης Δημήτριος Καλλέργης που ήταν ο επικεφαλής της εξέγερσης, έγραφε σε επιστολή του: «το κίνημα δεν διηθύνθη παντελώς κατά της Βασιλείας, αλλ’ εξ εναντίας εγένετο υπέρ αυτής, και [τονίζει προσδιορίζοντας τον ρόλο του] αναλαβών την διοίκηση αυτού, νομίζω ότι έδωκα δείγματα πατριωτισμού και μοναρχικής αφοσιώσεως», ζητώντας από τον λαό «να περικυκλώσει με αγάπη τον Συνταγματικό Θρόνο».
Ο πολέμιος του ξένου κατεστημένου και των ντόπιων «αστοτσιφλικάδων».
Αν παρόλα τα ανωτέρω εξακολουθείτε να αμφιβάλετε, ιδού τι γράφει η Δρ Ελισσάβετ Τσακανίκα: «Οι ιστορικοί που υιοθέτησαν μια τέτοια προσέγγιση της δίκης (σημείωση: του Κολοκοτρώνη) βρέθηκαν σε εμφανή αμηχανία όταν έπρεπε να ερμηνεύσουν το γεγονός ότι ο Κολοκοτρώνης – ο λαϊκός ηγέτης και πολέμιος του ξένου κατεστημένου και των ντόπιων «αστοτσιφλικάδων» που το στήριζαν – πέθανε από αποπληξία ύστερα από διασκέδαση στο παλάτι, ή ότι ο γιός του Γενναίος, ο οποίος φυλακίστηκε επί αντιβασιλείας, ηγήθηκε αντισυνταγματικής – φιλομοναρχικής αντεπανάστασης».
