Γιώργος Δημητρούλιας: Ψιθυρίζοντας στο μέλλον

Ψιθυρίζοντας στο μέλλον

«Και πόσο παράξενα αντρειεύεσαι μιλώντας με τους πεθαμένους, όταν δε φτάνουν οι ζωντανοί που σου απομέναν».

ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ

«Το σπίτι αυτό πως θα χτιστεί, τις πόρτες ποιος θα βάλει,

που είναι τα χέρια λιγοστά κι ασήκωτες οι πέτρες.

Σώπα, τα χέρια στη δουλειά τρανεύουν κι αυγαταίνουν.

Και μη ξεχνάς, ολονυχτίς βοηθούν κι οι αποθαμένοι».

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ

Οι έλληνες από τα αρχαία χρόνια σέβονταν τα θεία και αυτό μπορούμε να το διαπιστώσουμε ξεφυλλίζοντας την ιστορία. Δυστυχώς για κάποιους δούλους της τεχνολογίας, το να σέβεσαι τα θεία είναι μαγεία και παγανισμός, αλλά τι να κάνουμε, πάμε παρακάτω.

Το «φαναριώτικο σκυλολόι».

Από την αρχή της νεότερης ιστορίας μας, από την Εθνική μας Επανάσταση του 1821, υπάρχει μια ομάδα που ταλαιπωρεί και αρπάζει όλα τα αγαθά που παράγει η δύστυχη Πατρίδα μας. Η πρώτη διάσταση της εμφύλιας διαμάχης στον καιρό της Εθνικής μας Επανάστασης, ήταν ανάμεσα στους Προκρίτους της Πελοποννήσου που είχαν πλαισιωθεί από «καλαμαράδες» προερχόμενοι από το Φανάρι και στους οπλαρχηγούς, με το μέρος των οποίων είχε ταχθεί ο αριστοκράτης Δημήτριος Υψηλάντης (που βλέπετε την ταξική αντιπαράθεση «σύντροφοι»;).

«Βλέπετε τουτουνούς τους καλαμαράδες; Αυτοί θα μας φαν το κεφάλι μια μέρα», έλεγε ο Οδυσσέας Ανδρούτσος και έτσι έγινε. Βγήκαν από την μέση οι Οπλαρχηγοί Αγωνιστές της Επανάστασης για να οικειοποιηθούν κάποιοι άκαπνοι «καλαμαράδες» , το λεγόμενο «φαναριώτικο σκυλολόι», τις αγγλικές λίρες, όπως γράφει ο Σπηλιάδης που έζησε τα γεγονότα. Έκτοτε οι πολιτικοί και τα κόμματα που έφτιαξαν κυβερνούν με τις εντολές φυσικά των μεγάλων δυνάμεων.

Η αρχή του τέλους της κομματοκρατίας.

Όπως όμως είδαμε τα τελευταία χρόνια ο Ελληνικός λαός αφυπνίζεται και υπερασπίζεται την Εθνική του Ταυτότητα, όπως είδαμε στο Μακεδονικό, αλλά και απεγκλωβίζεται από τα κατεστημένα κόμματα ψηφίζοντας αντισυμβατικά σύμφωνα με τις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις.  Αυτό αποδεικνύεται περίτρανα από τα αποτελέσματα των εκλογών που ενώ ξαναγυρνάμε στην κανονικότητα, όπως μας λένε οι δημοσκόποι αναλυτές, βλέπουμε το πρώτο κόμμα της Δεξιάς, την ΝΔ,  να παίρνει κάτω από 35% με πολλαπλάσια αποχή από το παρελθόν, δηλαδή ένα ποσοστό κάτω από 20% και αυτό να το θεωρεί επιτυχία. Πριν από μερικά χρόνια, με πολύ μικρότερη αποχή, το 35% θεωρείτο αποτυχία. Αν αυτό δεν είναι ένα μήνυμα για μελλοντικές πολιτικές αλλαγές στην Πατρίδα μας, τότε τι είναι; Αν αυτό το συνδυάσουμε τώρα με τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών που τα πατριωτικά και τα λεγόμενα λαϊκιστικά (sic) κόμματα, που προωθούν το συμφέρον του Έθνους τους, κατέλαβαν αξιοσημείωτα ποσοστά, τότε σίγουρα βλέπουμε ότι κάτι αλλάζει. Δεν νομίζεται ότι έφτασε ο καιρός επιτέλους να προωθήσουμε και τα δικά μας εθνικά συμφέροντα;

Το πολιτικό μας κατεστημένο σαρώνεται από τους νέους ανέμους αλλαγής που δυναμώνουν και οι αδικαίωτες σκιές των οπλαρχηγών της Εθνικής μας Επανάστασης χαμογελούν ξανά.

Οι «ενεργοί πολίτες» και η Δύναμη της Θέλησης.

Σε διαδικτυακή διαμάχη που είχα με κάποιους αυτοαποκαλούμενους «ενεργούς πολίτες» πριν τις εκλογές δεν απάντησα, αλλά την διέκοψα για να την συνεχίσω τώρα για δύο λόγους. Ο πρώτος είναι ότι έπρεπε να μεταβώ στο εξωτερικό για τον επιούσιο γιατί δεν σιτίζομαι από τον μπαμπά μου ή από τον κρατικό κορβανά και ο δεύτερος είναι για να τους δείξω ότι δεν κινούμαι από εμπάθεια με αποτέλεσμα να τους ζημιώσω προεκλογικά. Με χαροποίησε, δε, το γεγονός ότι με την  συγκεκριμένη παράταξη εξελέγη πρώτος σε σταυρούς ο Γιώργος Λαζαρίδης, ένας έλληνας ΑΜΕΑ με πολλές διακρίσεις παγκοσμίως και έτσι η Δύναμη της Θέλησης που διαθέτει αναγνωρίστηκε από όλους ότι είναι κυρίαρχη.

Η ουσία της διαδικτυακής διαμάχης μου με τους εκπροσώπους της εν λόγω οργάνωσης που ονομάζεται «ΚΑΛΑΜΑΤΑ 2030» και δεν έχει ΑΦΜ ή άλλη νομική μορφή, κατά τα λεγόμενά τους (για ποιο λόγο λοιπόν προβάλλεται; κάποιο λάκκο έχει η φάβα, που λέει ο λαός), έχει δύο σκέλη. Το πρώτο είναι ότι αυτοί επιθυμούν μια διοίκηση  «από τα πάνω», δηλαδή τους ειδικούς επιστήμονες που ξέρουν από την τεχνολογία, τους «ενεργούς πολίτες»,  και το αγράμματο «πόπολο» ο λαός δηλαδή, δεν έχει γνώμη και πρέπει να υπακούει αδιαμαρτύρητα.

Ενώ υιοθετούν εκδηλώσεις της Παγκοσμιοποίησης, με καλεί να ανασκευάσω διαδικτυακά, ο διοπτροφόρος εκπρόσωπος της εν λόγω οργάνωσης με τις προεκλογικές καλλιτεχνικές πόζες που δημοσίευε στα πρωτοσέλιδα τοπικής εφημερίδας,  αλλά έχει μέλη που προάγουν τα αποτελέσματα της Παγκοσμιοποίησης όπως η οργάνωση TedX η οποία σε συνέδριο στον Καναδά προήγαγε την παιδεραστία και αυτό είναι το δεύτερο σκέλος.

ΜΚΟ και έλλειμμα δημοκρατίας.

Παραθέτω εδώ τμήματα της εισήγησης του οδοντιάτρου και εθελοντή του Κοινωνικού Ιατρείου Καλαμάτας Μιχάλη Μπορνόβα, πρώην πρόεδρο του Συλλόγου Φίλων Δικτύου Ιατρείων Κοινωνικής Αλληλεγγύης Μεσσηνίας, που πραγματοποιήθηκε πέρυσι στα πλαίσια της Εβδομάδας Αντιπολεμικών Δράσεων και δεν μπορεί να κατηγορηθεί από κάποιους που διαθέτουν «φασιστόμετρο».

Ας δούμε λοιπόν πως ορίζει και τι μας λέει για αυτές τις μη κρατικές οργανώσεις (ΜΚΟ) που φτιάχνουν κάποιοι αυτοαποκαλούμενοι «ενεργοί πολίτες»:

«Όλοι αυτοί οι ορισμοί, παρά τις διαφορετικές ερμηνείες,  έχουν μια κοινή παραδοχή: ότι υπάρχει ένας ‘χώρος’ ανάμεσα στον πολίτη και στο κράτος. Αν ανατρέξουμε όμως σ’ αυτά που μαθαίναμε στο σχολείο και πιστέψουμε σ’ αυτά που λένε οι πολιτικοί μας και τα ΜΜΕ, τέτοιος χώρος στην Δημοκρατία δεν υπάρχει ή τουλάχιστον δεν θα έπρεπε να υπάρχει. Οδηγούμαστε ασφαλώς στο συμπέρασμα ότι αυτός ο ‘χώρος’ δεν είναι τίποτε άλλο από ένα έλλειμμα δημοκρατίας και ότι η κοινωνία των πολιτών αναδύεται λόγω αυτού του ελλείμματος, προσπαθώντας να το καλύψει».

Μετά τη δεκαετία του ’90, όπως μας λέει, έχουμε ένα καινούργιο σκηνικό, μετά την κατάρρευση των σοσιαλιστικών καθεστώτων και τη  επικράτηση της νεοφιλελεύθερης Παγκοσμιοποίησης. «Αυτό το καινούργιο σκηνικό απονομιμοποίησε την πολιτική ουδετερότητα ακόμα και των μεγάλων και διεθνούς κύρους ΜΚΟ» […] «Αυτό οδήγησε τις ΜΚΟ σε πολλά γλιστρήματα, αναγκάζοντάς τες σε αναθεώρηση της ατζέντας τους και στην παραδοχή ότι οι δράσεις τους δεν μπορεί να είναι πολιτικά ουδέτερες».

«Εν κατακλείδι να πω ότι οι ΜΚΟ, παρά τις αγαθές προθέσεις των συμμετεχόντων, είναι απλώς ένας πυλώνας του πολιτικού μας συστήματος. Η λειτουργία τους έγκειται στην εξουδετέρωση κάθε διαμαρτυρόμενης φωνής, κάθε αυθορμήτου κινήματος καλουπώνοντάς τα μέσα στα καλούπια που αυτό το σύστημα έχει φτιάξει». Το σύστημα «…για να εφαρμοστεί το νεοφιλελεύθερο μοντέλο της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας και των, υποτίθεται, ελεύθερων αγορών».

Γιώργος Δημητρούλιας

Δημοτικός Σύμβουλος με την Ελληνική Δράση