Γιώργος Δημητρούλιας Ένα βιβλίο για την μεγάλη ιδέα του μέλλοντος

Γιώργος Δημητρούλιας Ένα βιβλίο για την μεγάλη ιδέα του μέλλοντος

Πρόσφατα διάβασα κάτι που έλεγε ο ιερέας της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας Θωμάς Ακινάτης: «τρείς είναι οι χρόνοι που υπάρχουν: το παρόν του παρελθόντος, το παρόν του παρόντος και το παρόν του μέλλοντος» και αμέσως με έβαλε σε σκέψεις και προβληματισμούς.

Γράφει ο Γιώργος Δημητρούλιας, τέως Δημοτικός Σύμβουλος Καλαμάτας

Ποιο λοιπόν είναι το παρόν του παρελθόντος στον σύγχρονο Ελληνικό Εθνικισμό; Είναι απλό. Να κάνεις πολιτική με τα Γκούλαγκ και τα πολιτικά εγκλήματα των κομμουνιστών σήμερα την στιγμή που αυτά είναι ζητήματα των ιστορικών. Ποιοι είναι οι κομμουνιστές σήμερα μετά το καθεστώς της 21ης Απριλίου που η μαρξιστική ιδεολογία όχι μόνο ηγεμόνευσε αλλά και η ελληνική μαρξιστική αριστερά έγινε καθεστώς; Ο στείρος αντικομμουνισμός πρέπει να τελειώσει από την πολιτική φρασεολογία του Εθνικισμού.

Περνάμε τώρα στον δεύτερο χρόνο που είναι το παρόν του παρόντος. Η φυλή των εφήμερων ανθρώπων, όπως πολύ εύστοχα περιγράφει ο Ιούλιος Έβολα. «Ο τύπος των ανθρώπων για τον οποίον μιλάμε δεν είναι μόνο κενός κάθε εσωτερικής πειθαρχίας, δεν έχει μόνο τον φόβο να τεθεί «ενώπιος εαυτώ», αλλά είναι επίσης ανίκανος να αναλάβει οποιαδήποτε σοβαρή δέσμευση, ανίκανος να ακολουθήσει έναν ακριβή προσανατολισμό, να επιδείξει χαρακτήρα. Μπορούμε να πούμε ότι εν μέρει δεν το θέλει και εν μέρει δεν το μπορεί.» […] «Είναι πραγματικά ενδιαφέρον να σημειώσει κανείς ότι αυτή η αστάθεια δεν είναι πάντοτε στην υπηρεσία του χωρίς αναστολές προσωπικού συμφέροντος.» […] «Άλλωστε οι ειδικοί επιστήμονες έχουν διαπιστώσει με ακλόνητη βεβαιότητα μια εξασθένηση της μνήμης στις νεώτερες γενεές: ένα φαινόμενο που θέλησαν να ερμηνεύσουν με διάφορες περίεργες ή δευτερεύουσες αιτιάσεις, αλλά του οποίου η πραγματική αιτία είναι η τροποποίηση της γενικής περιρρέουσας ατμόσφαιρας, η οποία φαίνεται να προκαλεί αληθινή μεταλλαγή της ψυχικής δομής».

Για τους σύγχρονους εθνικιστές, που στο κείμενο τους περιγράφει ως «δεξιούς» (καθότι Ιταλός), γράφει: «Τόσο πολύ «η φυλή του εφήμερου ανθρώπου», ταυτόσημη πέραν κάθε πολιτικής ετικέτας και κόμματος, αναπαύεται στην άθλια μακαριότητά της. Πρέπει όμως να παρατηρήσουμε ότι, συχνότατα δεν αποτελούν εξαίρεση ούτε εκείνοι που πρεσβεύουν «δεξιές» ιδέες, διότι γι’ αυτούς οι ιδέες αυτές καταλαμβάνουν μία παράμερη θέση, χωρίς άμεση σχέση και αναγκαστική συνέπεια στην υπαρξιακή τους πραγματικότητα. Σε τούτο το χαρακτηριστικό οι «δεξιοί εφήμεροι» είναι ταυτόσημοι με τους «αριστερούς εφήμερους» συμβατικούς και εικονικούς ψευδοαντιπάλους τους. Απλά, συγκριτικά με εκείνους εμφανίζουν σαφώς μιαν αφόρητη ηθική κενότητα, καθώς οι «αριστεροί εφήμεροι» δεν έχουν την αναιδή απρονοησία ούτε καν να υπαινίσσονται υποκριτικά κάποια παραδοσιακή διάσταση των απόψεών τους, τις οποίες τουλάχιστον έχουν εξ αρχής το ανυπόκριτο θράσος της αμορφωσιάς και την χυδαία αμεσότητα της μάζας, ώστε να τις αποσυνδέουν ολότελα από κάθε στοιχείο ιερότητας και παράδοσης, μεταφράζοντας έτσι την ανεπάρκειά τους σε ειλικρίνεια».

Πριν από λίγο καιρό οι εκδόσεις Λόγχη εξέδωσαν ένα βιβλίο με τίτλο «Η Μεγάλη Ιδέα τον 21ο Αιώνα» ενός νεαρού έλληνα που ανήκει στην ελληνική ομογένεια, του Γιώργου Μανωλόπουλου, που ζει και εργάζεται στην Αμερική αλλά όπως φαίνεται από το βιογραφικό του, ο οποίος ήρθε εθελοντικά να υπηρετήσει στις Ένοπλες Δυνάμεις, αλλά και τις πολλές πληροφορίες του βιβλίου του βρίσκεται κοντά στην Πατρίδα μας. Ένα από τα ελάχιστα βιβλία που μιλούν για το ξαναζωντάνεμα της Μεγάλης Ιδέας και δίνει τις κατευθύνσεις που πρέπει να έχει μια μελλοντική ρεαλιστική πολιτική για την επίτευξη αυτού του στόχου. Αυτό το βιβλίο ανήκει χρονικά στο παρόν του μέλλοντος.

Θα μπορούσα να πω ότι σε γενικές γραμμές το βιβλίο έχει αξιόλογες προτάσεις με το δεύτερο κεφάλαιο σχετικά με τον «Υβριδικό πόλεμο» να κάνει την διαφορά. Για το εσωτερικό μέτωπο τα πεδία που αναφέρονται, όπως η εθνολογική μας αλλοίωση, τα δημογραφικό και η παιδεία, είναι εύστοχα. Ειδικά στο εσωτερικό μέτωπο κάποια χαρακτηριστικά του χαρακτήρα μας παραβλέπονται με αποτέλεσμα να καταλήγει σε λανθασμένες προτάσεις, αλλά αυτό είναι φυσικό για κάποιον που ζει στο εξωτερικό και επικρατεί άλλη λογική.

Γεωπολιτικά ο συγγραφέας έχει ενδιαφέρουσες όσο και καινοτόμες προτάσεις για τον Ελληνισμό και τις χώρες που είναι κοντά στο εθνικό κέντρο. Για να συμπληρώσω από την πλευρά μου αυτή την συλλογιστική η Ελλάδα πρέπει να ομαδοποιήσει την επιρροή της στις εγγύς περιοχές. Πιο συγκεκριμένα προς βορράν το κράτος των Σκοπίων, με την Βουλγαρία κατευθύνεται από την Ρωσία διαχρονικά και ειδικά από την εποχή που υιοθετείται από την Ελλάδα το δόγμα της ανασύστασης της Αυτοκρατορίας μας. Εξάλλου εκεί βρίσκονται και αρκετοί Έλληνες Πόντιοι στην περιοχή της Μαύρης θάλασσας που μπορούν να παίξουν ένα καθοριστικό ρόλο στην περιοχή. Δυτικά η Αλβανία δεν θα υπήρχε αν η Ιταλία, όπως πολύ σωστά γράφεται στο βιβλίο, δεν ήθελε ένα πάτημα στα Βαλκάνια. Η Κορσική που είναι λακωνική αποικία, μερικές νότιες περιοχές της Γαλλίας, της Ισπανίας, της Λιβύης όσο και αλλού που μιλούν ελληνικές διαλέκτους, όλες αυτές οι περιοχές μπορούν να δημιουργήσουν ένα δυτικό κέντρο επιρροής του Ελληνισμού. Τώρα περνάμε ανατολικά που με κέντρο την Κύπρο, η οποία σε στενή συνεργασία με την Ελλάδα θα μπορεί να επηρεάσει την Μέση Ανατολή και την Αίγυπτο. Έτσι η Τουρκία μπαίνει σε μία μέγγενη: από πάνω οι Έλληνες Πόντιοι μαζί με τους Αρμένιους, από κάτω οι Κύπριοι μαζί με τον Συριακό στρατό και τους Κούρδους και δυτικά από την Ελλάδα, η Τουρκία βρίσκεται στρατηγικά σε δυσμενή θέση.

Το μόνο σημείο που ελέγχεται και βρίσκεται διάσπαρτο σε όλο το βιβλίο, είναι η σχέση της Ελλάδος με την Ευρώπη και εδώ θα επανέλθω. Ένα βιβλίο που αξίζει να μελετήσετε γιατί, όπως προείπα βρίσκεται χρονικά στο παρόν του μέλλοντος.

Γιώργος Δημητρούλιας Ένα βιβλίο για την μεγάλη ιδέα του μέλλοντος