Ο εργασιακός εκφοβισμός ή αλλιώς mobbing που σημαίνει επιτίθεμαι, περικυκλώνω, ενοχλώ, περιλαμβάνει μια καταχρηστική συμπεριφορά αφεντικών ή υπόλοιπων μελών. Υπάρχει εδώ και πολλά χρόνια, και όσοι άνθρωποι το έχουν βιώσει έχουν να το θυμούνται για πάντα. Ένα φαινόμενο που αποτελεί γενεσιουργό αιτία για πολλά ψυχοσωματικά προβλήματα, μιας και τα αφεντικά, έχουνε μεγάλη επίδραση στην ψυχολογία κάθε εργαζομένου.
Κάποιες από τις γνωστές τακτικές που χρησιμοποιεί στο θύμα του είναι, να κοιτάζει τον «στόχο» του επίμονα ή άγρια, με σκοπό να τον εκφοβίσει με μη λεκτικό τρόπο . Φωνάζει, προσβάλλει ή «εκτοξεύει» ύβρεις στο θύμα του μπροστά στους συναδέλφους του, με σκοπό να τον ταπεινώσει. Τον σχολιάζει εν άγνοια του στην υπόλοιπη ομάδα, κι με αυτόν τον τρόπο δημιουργούνται κλίκες εναντίον του θύματος, με αποτέλεσμα να τον απομονώσουν. Ακόμα, αναθέτονται στο θύμα περισσότερα εργασιακά καθήκοντα, ή γίνονται εις βάρος του και «καψόνια». Κάποιες φορές τον εξαιρούν και από δραστηριότητες του εκάστοτε οργανισμού. Άνιση μεταχείριση του προσωπικού, πράξεις όχι απλά, κακοποιητικές, αλλά «εγκληματικές», διότι αυτό ζημιώνει σε μέγιστο βαθμό και την επιχείρηση και το θύμα.
Οι κλίκες σε κάθε εργασιακό περιβάλλον, γίνονται για να εδραιωθεί η θέση τους, αλλά και να έχουν την εύνοια του κάθε εργοδότη. Άτομα, που δεν διαθέτουν ελεύθερη βούληση, στο να σταματήσουν την βία, αλλά ταυτόχρονα και μάρτυρες μπροστά σε τέτοιες σκηνές. Όσοι συγκαλύπτουν αυτά τα περιστατικά, είναι συνένοχοι και μελλοντικά θύματα στο να ασκηθεί αυτή η νοσηρή μέθοδος. Μην ξεχνάμε πως, είναι μια μάζα, η οποία εναντιώνεται σε ένα συγκεκριμένο συνεργάτη. Πολλές φορές το θύμα που δέχεται αυτή την συμπεριφορά, δεν μιλάει, και έτσι θεωρείται αδύναμος κρίκος, μα τα πράγματα είναι αλλιώς! Η ομάδα της μάζας, κάνει πίσω, όταν βλέπουν το θύμα να αντιμετωπίζει ένα τέτοιο συμβάν. Όσον αφορά, τον προϊστάμενο ή τους απλούς υπεύθυνους βάρδιας, είναι βέβαιο πως κινούνται στα μέτρα του εργοδότη, γι’ αυτό έχουν και πιο καλές σχέσεις μεταξύ τους.
Υπάρχουν όμως, άλλοι που μένουν αμέτοχοι από όλο αυτό, και δεν παίρνουν μέρος, στις μορφές βίας. Όλο αυτό δεν αρμόζει στο κύρος τους και στην προσωπικότητα τους, άλλωστε όπως όλοι ξέρουμε οι ηγέτες, ήταν πάντα άνθρωποι που δεν ακολουθούσαν ποτέ την μάζα. Μιας και οι πραγματικοί ηγέτες, έχουν άλλη στρατηγική, και άλλη νοοτροπία, σε τέτοιου είδους καταστάσεις.
Το μέγα λάθος, των ατόμων της εξουσίας, είναι πως «επαναπαύονται στις δάφνες τους», και ζουν με την πεποίθηση, πως το θύμα δεν θα μιλήσει για αυτό που συμβαίνει μέσα στον επαγγελματικό χώρο. Αγνοούν, την φράση που είπε ο Τόμας Καρλάιλ, Άγγλος συγγραφέας «Ο Τύπος είναι η Τετάρτη εξουσία του βασιλείου». Ο δημόσιος λόγος, είτε προφορικός, είτε γραπτός, έχει απίστευτα μεγάλη δύναμη, και φοβερή επιρροή!
Τελειώνοντας, ας υπενθυμίσουμε, πως όταν ένα άτομο ή περισσότερα, αντιπροσωπεύουν τέτοιες προσωπικότητες γίνεται λόγος για μη καλλιεργημένους ανθρώπους, είτε πνευματικά, είτε ψυχικά. Ανίκανοι, να προσφέρουν, εμπιστοσύνη, σεβασμό, κατανόηση στον συνεργάτη τους, και να μην αγωνίζονται για την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Η θέση ισχύος των αφεντικών, είναι μηδαμινή, όταν δεν συνοδεύεται από την σωστή διάπλαση του ανθρώπινου ήθους, και της ανθρώπινης συμπεριφοράς! Οι εργοδότες πρέπει να διακρίνονται από συγκεκριμένα ιδανικά, όπως δικαιοσύνη, εντιμότητα, αλληλεγγύη, αξιοπρέπεια και ευθύνη για την προόδου που στελεχώνει το εργατικό δυναμικό του. Όλα αυτά είναι τρόπος ζωής, και παιδείας, που δυστυχώς πολλοί δεν κατέχουν. Δεν είναι η εξουσία που σε κάνει μορφωμένο, αλλά η παιδεία, το πως σε μεγάλωσαν, ποια ήταν τα βιώματα σου ως παιδί! Στις επιχειρήσεις όσο και σε κάθε άλλο περιβάλλον, εκείνο που μετράει είναι ο συνδυασμός καλών και αξιόπιστων προθέσεων και το επιθυμητό αποτέλεσμα.
Γεωργία Ρήγα
