Εξόρμηση του ΕΟΣ Καλαμάτας στην οροσειρά του Χελμού στο νομό Αχαΐας

Της Κωστοπούλου Ασημίνας

Είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός, πως η Ελλάδα αποτελεί έναν ιδανικό προορισμό για όλων των ειδών τις πεζοπορίες, τόσο εύκολες όσο και πιο απαιτητικές. Υπάρχουν παραδεισένιες διαδρομές σε βουνά, δίπλα σε ποτάμια και καταρράκτες. Μια τέτοια διαδρομή ακολούθησε και ο Ορειβατικός Σύλλογος Καλαμάτας το προηγούμενο Σαββατοκύριακο. Η εξόρμηση ήταν σε μια οροσειρά της Β. Πελοποννήσου, όπου το μεγαλύτερο μέρος της απλώνεται στην Αχαΐα και λιγότερο στην Κορινθία, στα βόρεια της επαρχίας των Καλαβρύτων. Αυτή η οροσειρά, καλείται Χελμός και στα σλαβικά μεταφράζεται ως χιονισμένο βουνό. Στόχος μας ήταν η Ψηλή Κορυφή, σε υψόμετρο 2.355m.

Μια μικρή ομάδα 11 ατόμων αρχικά, βρεθήκαμε έξω από το γραφείο του συλλόγου και γύρω στις 14.00 μ.μ ξεκινήσαμε. Μια χαρούμενη ατμόσφαιρα επικρατούσε, μουσική, γέλια… Κάπως έτσι, απομακρυνθήκαμε από το νομό Μεσσηνίας και φτάσαμε στο νομό Αχαΐας. Βρεθήκαμε για μια στάση στην Κλειτορία, η οποία κερδίζει μερίδιο στις προτιμήσεις των επισκεπτών που επιθυμούν να απολαμβάνουν τις ομορφιές των Καλαβρύτων και φυσικά, το χιονοδρομικό κέντρο του Χελμού. Εκεί συναντήσαμε και το 12^ο μέλος της ομάδας μας και «η συμμορία των έντεκα» αποτέλεσε παρελθόν. Μετά τη στάση αυτή, βρεθήκαμε σε ένα ήσυχο και μικρό χωριό με τρεχούμενα νερά και ένα εντυπωσιακό καταπράσινο τοπίο. Το χωριό Περιστέρα, θα αποτελούσε και το σημείο εκκίνησή μας για την ονειρεμένη πεζοπορία μας στους καταρράκτες της Στυγός. Κατόπιν, κατευθυνθήκαμε προς το χώρο διανυκτέρευσής μας. Στήσαμε τις σκηνές μας σε ένα καταπράσινο πυκνό δάσος, με ψηλά δέντρα. Ακολούθησε το βραδινό φαγητό, σε μια ταβέρνα με τοπικά παραδοσιακά πιάτα.  Οι ντόπιοι εκεί, μας αποκάλυψαν τα μυστικά του τόπου τους κι έτσι δικαιολογήθηκε στο μέγιστο η επιδίωξη αυτής μας της απόδρασης.

Επιστρέφοντας στο σημείο διανυκτέρευσής μας, μια μικρή ομάδα αποφασίσαμε να πεζοπορήσουμε έως τη «Βρύση της Γκόλφως». Πρόκειται για το σημείο συνάντησης του Τάσου και της Γκόλφως, το δραματικό ζευγάρι που έγινε γνωστό μέσα από τον συγγραφέα Σπύρο Περεσιάδη. Τα κινούμενα φώτα μέσα στο δάσος έκαναν ορατή την βρύση αυτή, απολαμβάνοντας όλοι τα κρυστάλλινα νερά της. Επιστρέφοντας στο σημείο διανυκτέρευσης ατένιζα τον έναστρο ουρανό, καθώς πλησίαζα όμως στη σκηνή μου όμως τα ψηλά πεύκα μου έκρυβαν ελαφρώς αυτό το μαγικό ουρανό. Ήθελα να μείνω ξύπνια να χαζεύω, αλλά η επόμενη μέρα απαιτούσε πρωινό ξύπνημα. Το στρώμα των πευκοβελόνων και ο ήχος του τρεχούμενου νερού, έκαναν τον ύπνο μου ονειρικό.

Η επόμενη μέρα, μας βρήκε έτοιμους να κατακτήσουμε την Ψηλή Κορυφή. Αφού πήραμε πρωινό μας, ντυθήκαμε ανάλογα και αρματωθήκαμε τα απολύτως απαραίτητα. Το σημείο όπου ξεκινήσαμε, ήταν το χωριό Περιστέρα. Εκεί μας υποδέχτηκε και το 13^ο μέλος της ομάδας. Περνώντας απ΄ την πλατεία, θαυμάσαμε τα υπέροχα πλατάνια που τη στολίζουν και εφοδιαστήκαμε συνάμα με πηγαίο νερό, από μια παραδοσιακή βρύση.

Κατά τη διάρκεια της πεζοπορίας οι συζητήσεις έδιναν και έπαιρναν, όταν όμως η ανάβαση ξεκίνησε να δυσκολεύει, τη σκυτάλη πήρε η απόλυτη σιγή. Όλοι είχαμε στρέψει την προσοχή μας σε μονοπάτια απότομα και στενά. Τα πιο πεπειραμένα μέλη έδιναν χρήσιμες πληροφορίες, έτσι ώστε η κίνηση να γίνεται με περισσότερη σταθερότητα και μεγαλύτερη άνεση. Μόλις φτάσαμε σε ένα ψηλό σημείο, αντικρίσαμε τη θέα του φυσικού καταρράκτη. Συνεχίσαμε πεισματικά την ανάβαση,  με τον ήλιο να μας ακολουθεί. Πατήσαμε στο σημείο που πέφτουν τα νερά της Στυγός, ορμίσαμε κάτω από το αθάνατο νερό για να «βαφτιστούμε άτρωτοι» όπως έπραξε η Θέτις, η μητέρα του Αχιλλέα, βυθίζοντας τον σ’ αυτά τα νερά και κάνοντάς τον άτρωτο. Μα αλήθεια, θα αντέχαμε μια ζωή σαν αθάνατοι; Πολλοί από εμάς, αγνόησαν την άποψη του ιστορικού Παυσανία. Ο ίδιος υποστηρίζει, πως τα νερά αυτά δηλητηριάζουν κάθε ζωντανόν ον. Επίσης, σε αυτό το σημείο υπάρχει μια σπηλιά όπου σύμφωνα με τη μυθολογία, εκεί άνθρωποι και θεοί έδιναν ιερούς και απαράβατους όρκους. Οι αρχαίοι, είχαν την πεποίθηση πως σε αυτή τη σπηλιά βρίσκονται οι πύλες του Άδη. Το χρώμα των υδάτων φαντάζει μαύρο, καθότι αυτά γλείφουν αυτόν τον επιβλητικό βράχο. Ένας μύθος, αναφέρει πως η θεά Δήμητρα επιδιώκοντας να ξεφύγει από το κυνηγητό του Ποσειδώνα μεταμορφώθηκε σε φοράδα και περνώντας από αυτά τα νερά, καθρεφτίστηκε συνειδητοποιώντας την ασχήμια της. Γι΄αυτό το λόγο, καταράστηκε αυτά τα νερά να είναι μαύρα.

Η ομάδα συνέχισε πιστά το ανηφορικό μονοπάτι, μέχρι που κατέκτησε την Ψηλή Κορυφή. Η προσπάθειά μας ανταμείφθηκε, απολαμβάνοντας αυτήν την συγκλονιστική θέα. Εκείνη τη χρονική στιγμή, μου ήρθαν στο μυαλό οι στίχοι του Κωνσταντίνου Καβάφη. «Πάντα στο νου σου να ‘χεις την Ιθάκη. Το φθάσιμον εκεί είν΄ ο προορισμός σου. Αλλά μη βιάζεις το ταξίδι καθόλου». Συλλογιζόμουν πως το ταξίδι εξίσου έχει μεγάλη βαρύτητα, καθότι αποκομίζουμε πολλά. Αντιλαμβανόμαστε τα όριά μας γνωρίζοντας καλύτερα τον εαυτό μας, συλλέγουμε εμπειρίες και αναθεωρούμε καταστάσεις. Για παράδειγμα, άγχη και φόβοι, υπάρχει λόγος; Το ταξίδι σε συνδυασμό με τον προορισμό αποφέρουν πληρότητα, ολοκλήρωση.

Αφήνοντας την Ψηλή Κορυφή, βρεθήκαμε στην απέναντι κορυφή όπου βρίσκεται το Αστεροσκοπείο Χελμού, το οποίο έχει χτιστεί πάνω σε μια από τις πιο εντυπωσιακές και άγρια όμορφες κορυφές, τη Νεραϊδόραχη. Η τοποθεσία αυτή δεν είναι τυχαία επιλεγμένη καθότι αποτελεί ένα από τα σημεία της Ευρώπης στα οποία η φωτορύπανση δεν είναι υψηλή και το τηλεσκόπιο υπερέχει των σύννεφων. Από το σημείο αυτό, ξεκίνησε η κατάβαση προς το χιονοδρομικό κέντρο Χελμού. Όταν ολοκληρώθηκε, αφαιρώντας τον εξοπλισμό από πάνω μου, αντί να φωνάξω «Τετέλεσται» αναφώνησα «Έχω κολλήσει τον ιό». Δεν αναφερόμουν στον κορωνοϊό όμως. Μιλούσα για τον ιό της ορειβασίας, τον μοναδικό ιό όπου δεν επιζητώ γιατρειά. Όσο μεγαλώνω, επιθυμώ να πλησιάζω βήμα βήμα την προσωπική μου ηρεμία και να νιώθω πληρότητα μέσα από τη δύναμη που μου προσφέρει απλόχερα η φύση. Εγώ βρήκα την Αχίλλειος πτέρνα μου, εσείς;