Φθινοπώριασε, το έργο τέχνης του Δημιουργού με γκριζομπλέ χρώματα πια είναι ξάνα μαγευτικό (εκεί που ο Μεσσηνιακός συνορεύει με το Λυκόδημο κάτω από το βροχερό ουρανό). Καφές στο μπαλκόνι, χαρούμενς παιδικές φωνές από την ταβέρνα δίπλα και η σκέψη να γυρνάει πίσω στις δικές μου παιδικές Κυριακές.
Ο Μόλος στο Λιμάνι Καλαμάτας
Επιστροφή στο σπίτι και το τραγούδι που λέγαμε ( το πρωτοάκουσα live στο Λούκι), έπαιρνε σάρκα και οστά. Διάβασμα για τη Δευτέρα: το χειρότερο όλων των πιτσιρικάδων (δεν ξέρω για τα κοριτσόπουλα) σε όλη την ελληνική επικράτεια. Και να τελειώσεις και γρήγορα για να προλάβεις “Αθλητική Κυριακή με το Γιάννη Διακογιάννη“. Όχι σαν τώρα με super nova και 700 μεταδόσεις. Μια εκπομπή και τέλος, αμ πως.
Κι όμως εκείνες οι Κυριακές είχαν κλεφτές ματιές την ώρα του αντίδωρου στην εκκλησία και κρυφά ραντεβουδάκια. Είχαν αρώματα, γεύσεις και το φρεσκοβρεγμένο χώμα να μοσχοβολάει. Χωρίς κινητά και check in τα καταφέρναμε και βρισκόμαστε, τα λέγαμε, παίζαμε, τσακωνόμαστε, ζούσαμε αλλιώς.
Μισώ την παρελθοντολαγνεία. Εννοείται πως κάθε εποχή έχει τα υπέρ και τα κατά της. Πίνοντας την τελευταία γουλιά από τον ελληνικό- βαρύ γλυκό – καφέ της Κυριακής, χαμογελάω με το υπέροχο χτες που έζησα, χαμογελάω στο καλύτερο αύριο που προσδοκώ.
Σε κάθε μικρή ή μεγάλη στιγμή μας εκείνο που μένει είναι το συναίσθημα. Κι από εκείνες τις ωραίες γκρίζες φθινοπωρινές Κυριακές μείνανε πολλά…
