Δυό γάιδαροι μαλώνανε σε ξένο αχυρώνα» του Στρατοπέδου ‘ΠΑΠΑΦΛΕΣΣΑ’

Ο ΣΤΡΑΤΟΣ ΣΑΝ ΙΔΕΑ ΚΑΙ ΠΙΣΤΗ

ή «δυό γάιδαροι μαλώνανε σε ξένο αχυρώνα» του Στρατοπέδου ‘ΠΑΠΑΦΛΕΣΣΑ’ και η Ηρωική μορφή του Νικηταρά!

Γράφει ο Γιώργος Δημητρούλιας, τέως Δημοτικός Σύμβουλος Καλαμάτας

«Με τ’ όπλο ‘ς τα γυμνάσια ‘ξοδεύω τον καιρό

Και σβύνω απ’ τον πολύν ιδρώτα,

Μα δεν φροντίζω΄ να σε ιδώ, πατρίς μου, καρτερώ

Αναστημένη ‘σαν και πρώτα.

με τ’ όπλο ‘ς τα γυμνάσια γυρίζ’ ολημερίς.

Τώρα ιδρώτα μόνο χύνω,

Μα πότε και το αίμα μου θα τρέξη, ώ πατρίς;

Τότε θα ειπώ:  κάτι σου δίνω!»

Κωστής Παλαμάς, Το Τραγούδι του Στρατιώτη.

 

«…Εγώ δεν ήρθα εδώ να μετρήσω τον στρατό του Μπραϊμη πόσος είναι. Το φευγιό να το βγάλετε από τον νου σας. Καθήστε εδώ, (στο Μανιάκι) να πολεμήσουμε και να πεθάνουμε σαν αρχαίοι Έλληνες…».

ΠΑΠΑΦΛΕΣΣΑΣ

 

«Του Ενάτου παιδιά τιμημένα,                                                        Τη Σημαία με πίστη κρατάμε                                                           Και σε χρόνια παληά δοξασμένα,                                                   Με τη σκέψη μας πάντα γυρνάμε.»

Από το εμβατήριο του 9^ου Συντάγματος Πεζικού.

 

Το τελευταίο διάστημα που ήρθε πάλι στην επικαιρότητα η τύχη του Στρατοπέδου ‘Παπαφλέσσα’ που φιλοξενεί το 9^ο Σύνταγμα Πεζικού πλείστοι κονδυλοφόροι και φερέλπιδες πολιτικοί είπαν ότι ανοησία τους ήρθε στο κεφάλι για την μελλοντική «αξιοποίησή» του. Η μόνη σωστή θέση είναι να παραμείνει ως έχει, όχι για να πουλάμε κανά φραπόγαλο ή ότι τα κτήρια είναι καινούργια, αλλά εκτός από λόγους εσωτερικής και εξωτερικής ασφάλειας, όσο και εκπαίδευσης εφέδρων, υπάρχει μία διαφορετική ερμηνεία και οπτική που απέχει παρασάγγας από την λογική των εφήμερων ανθρώπων του σήμερα.

Ο Ήρωας και ο Πόλεμος.

Η λατρεία των Ηρώων, παράδοση αρχαία του Έθνους των Ελλήνων, είναι ότι πιο χειροπιαστό, ότι πιο κοντινό προς την αληθινή Ευσέβεια, την πραγματική προσέγγιση στην θεϊκή υπόσταση αυτού του κόσμου. Ο Ήρωας στα αρχαία χρόνια εθεωρείτο απλοϊκά από τον λαό σαν ημίθεος με την έννοια ότι ήταν γέννημα της ενώσεως ενός Θεού με έναν θνητό. Μόνο έτσι μπορούσαν οι απλοί άνθρωποι να ερμηνεύσουν την εμφάνιση του θεϊκού χαρακτήρα του υπέροχου αυτού μεγάλου κόσμου σε έναν συνάνθρωπό τους. Οι Ήρωες είναι η αιώνια γέφυρα που ενώνει την ανθρώπινη φύση με την θεία ουσία της, την οποία αυτή περιέχει. Μία πτυχή του Ηρωικού Τρόπου Ζωής είναι η αντρειοσύνη και η ικανότητα στον πόλεμο.

«Πόλεμος πάντων μεν πατήρ εστι, πάντων δε βασιλεύς. Και τους μεν Θεούς έδειξε τους δε ανθρώπους, τους μεν δούλους εποίησε τους δε ελευθέρους».

                                                                                           ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΣ

Ο Πόλεμος αποτελεί την τελειότερη εκδήλωση του Όντος, δια της τριπλής υποστάσεώς του ως Αρχής, ως Νόμου, και ως Πραγματικότητος ενσαρκώνει την πληρέστερη εκδήλωση της Ζωής.

Ο Πόλεμος θεωρείται από τον Ηράκλειτο ως ο πατέρας των πάντων, η αρχή του Κόσμου. Είναι ο Γεννήτωρ που καταστρέφει το ατελές και δημιουργεί το τέλειο, τόσο στο επίπεδο της φυσικής ζωής των όντων, όσο και στο ιδεατό επίπεδο των αξιών. Είναι η αιτία της δυναμικής εξέλιξης του Κόσμου, μακροσκοπικώς και μικροσκοπικώς.

Ως βασιλιάς ο Πόλεμος αποτελεί τον Φυσικό Νόμο, ο οποίος, δια της Μαγικής του δύναμης της διαφοροποίησης, φροντίζει για την τήρηση της φυσικής τάξης. Ως Πραγματικότητα, τέλος, εκφράζεται με την πάλη των όντων, αφενός μεν προς την επιβίωση, αφετέρου δε προς εξελικτική πορεία.

Για να μην θεωρηθώ πολεμοχαρής, από κάποιους που θα θελήσουν να συκοφαντήσουν τα γραφόμενά μου, ο πόλεμος είναι δυνατόν να πάρει και καταστροφικές μορφές μόλις αυτός γίνεται μόνον σαν εκδήλωση του πολεμικού ενστίκτου, όπως έκαναν για παράδειγμα ιστορικά, οι Ούννοι και οι Τούρκοι ιδιαιτέρως κατά την Οσμανικοί περίοδο.

Οι ένοπλοι αγώνες του Ελληνικού Έθνους π.χ. όπως αυτός του 21, οι Βαλκανικοί πόλεμοι, ή ο αγών της ΕΟΚΑ, είναι καταξιωμένοι στην λαϊκή συνείδηση έναντι της όποιας ειρήνης, ακριβώς διότι απέβλεπαν στην ελεύθερη έκφραση και ανάπτυξη του Ελληνισμού. Ένα άγνωστο περιστατικό που δείχνει την πολεμική αρετή των Ελλήνων ακόμη και σήμερα είναι οι πολεμικές τεχνικές που έμαθαν οι Έλληνες Αγωνιστές της ΕΟΚΑ στους Ιρλανδούς Αγωνιστές του IRA, όταν βρέθηκαν  μαζί στις Βρετανικές φυλακές.

Η Ηρωική Ηθική του Νικηταρά, Αρχέτυπο του Ελεύθερου Ανθρώπου.

Σε λίγες ημέρες γιορτάζουμε στην γενέτειρά του την Ηρωική μορφή του Νικηταρά. Είμαι πολύ χαρούμενος που συνέβαλα και εγώ στην ανάδειξη αυτής της εκδήλωσης.

Ο Νικηταράς κλείνει μέσα του την δική του δύναμη. Δύναμη που αντλεί από τις ρίζες της φυλής του και της πατρίδας του. Δύναμη που την εκφράζει με τον Αγώνα και την επαναστατικότητα που χαρακτηρίζουν κάθε του πράξη και σκέψη.

Ο Νικηταράς είναι επαναστάτης. Έχει μέσα του το πείσμα μα και την απόφαση να γκρεμίσει την Οθωμανική Αυτοκρατορία, να γκρεμίσει το υφιστάμενο καθεστώς που επικρατεί και να κτίσει στην θέση τους τον δικό του κόσμο κρυστάλλινο και καθαρό όπως ο Ελληνισμός.

Ο Νικηταράς κατακτά το δικαίωμα της ελευθερίας επωμιζόμενος τις ευθύνες του απέναντι στο Έθνος. Αντιμετωπίζει την ζωή όχι σαν παγερή ύλη ή σαν απροσδιόριστο πνεύμα, μα ως ένα δυναμικό γεγονός που το κατακτούν μόνο οι ρωμαλέοι.  Σε κάθε του πράξη και ενέργεια προτάσσει το συμφέρον του Έθνους, παραμερίζοντας τον ατομικό εγωισμό. Ο Νικηταράς καταξιώνεται με την προσφορά και κατακτά τα δικαιώματά του με τον αγώνα.

Έτσι η Ηρωική μορφή του Νικηταρά μας δίδει το αρχέτυπο του Ελεύθερου Ανθρώπου που ακολουθεί την ανώτερη μορφή Ηθικής, την μη ανταποδοτική, την Ηρωική ηθική. Αλλά θα προσθέσουμε εδώ ότι και ο Ιστορικός Χριστός δηλαδή ο Ιησούς ο Ναζωραίος το ίδιο αρχέτυπο ενσαρκώνει, αφού η μόνη ελευθέρα του επιλογή, που είναι και επιλογή – αυτοσκοπός, είναι η υποταγή του στις βουλές του καθοδηγητού Θεού, δηλαδή του Πατρός, ενώ παράλληλα διδάσκει έμπρακτα την Υπηρεσία και την Θυσία.

Το πρόβλημα της ηθικής είναι πολύ σημαντικό σε μια εποχή που κυριαρχεί σχεδόν ολοκληρωτικά η ψευδοηθική του συμφέροντος. Η Ηρωική Ηθική του Ελληνισμού, βασιζόμενη σε πανάρχαιες αξίες, προβάλλει σαν το όραμα μιας αναγεννήσεως ενός νέου κόσμου. Φέρνω στο μυαλό μου ένα τμήμα της βιογραφίας του Κεμάλ από έναν άγγλο βιογράφο, ο οποίος γράφει ότι αμέσως μετά την καταστροφή της Μικρασίας το 22 και την διάλυση του Ελληνικού Στρατού όταν οι ηττηθέντες έλληνες διοικητές έδιναν τα ξίφη τους στους μογγολότουρκους, ο Κεμάλ δεν επιτέθηκε στην κυρίως απελευθερωμένη Ελλάδα ή σε κάποια νησιά της παρά την παρότρυνση των στρατηγών του γιατί φοβήθηκε την αυταπάρνηση και τον ηρωισμό του Έλληνα στρατιώτη.

Ο «Στρατός» ως Όραμα του Κόσμου.

Η ικανοποίηση των εθνικών επιδιώξεων δεν μπορεί να επιτευχθεί παρά με το ένοπλο τμήμα του Έθνους. Ανάμεσα στο δίπολο λαός/ηγεσία και εθνικό όραμα ο στρατός έχει κομβικό ρόλο. Ιδιαίτερα σε ένα κράτος το οποίο δεν συμβιβάζεται με τα περιορισμένα όρια που του έχουν δοθεί, ο στρατός αποτελεί το σημείο αναφοράς, μια από τις κορυφαίες θεσμικές εκφάνσεις του νεοελληνικού κράτους. Όταν κατά τον 19^ο αιώνα ρώτησαν τον Ναπολέοντα τι είναι Έθνος, αυτός απήντησε: «ΕΘΝΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΣΤΡΑΤΕΥΜΑ».

Μας λέει ο ιταλός φιλόσοφος Ιούλιος Έβολα: «Έτσι το όραμα της ζωής ως μέλους σε έναν στρατό διαμορφώνει μια δική του ηθική και μια συγκεκριμένη εσωτερική στάση που αφυπνίζει βαθιές δυνάμεις. Σε αυτή την βάση, η αναζήτηση ένταξης σε έναν πραγματικό στρατό, με τους διάφορους τομείς και την ετοιμότητα για απόλυτη δράση στο επίπεδο της υλικής μάχης, είναι η σωστή κατεύθυνση και ο δρόμος που πρέπει να ακολουθηθεί».