Πρόεδρος της ΟΚΕ Βασίλης Αναστασόπουλος «Ο κρυφός κωδικός που τροφοδοτεί το χρέος»

Είμαστε ένας νέος πολιτικός φορέας που προήλθε από τη μετεξέλιξη μιας κίνησης ενεργών πολιτών. Η σχέση μας όμως με τα κοινά είναι μακροχρόνια. Ξεκινάει από το 1994, οπότε έγινε και η πρώτη παρέμβασή μας στο κοινωνικό γίγνεσθαι.

Στο διάστημα που ακολούθησε αναπτύχθηκαν ευρύτερες συνεργασίες, από τις οποίες προέκυψε η σημερινή μορφή της ΟΚΕ. Οι παρεμβάσεις μας είχαν, κυρίως, σχέση με την διαφθορά, το περιβάλλον, ενώ τα τελευταία χρόνια ασχοληθήκαμε με τις δραστηριότητες του ΤΑΙΠΕΔ, τις αποκρατικοποιήσεις και την οικονομική, εν γένει, κατάσταση. Το οικονομικό αδιέξοδο στο οποίο έχουμε περιέλθει μας ώθησε να διαμορφώσουμε άποψη του τι ακριβώς συμβαίνει.

Το επάγγελμά μου είναι λογιστής ναυτιλιακών. Έχω κάνει ελέγχους σε πολλές ναυτιλιακές και όχι μόνο εταιρείες και σε πολλούς ισολογισμούς. Η μακροχρόνια εμπειρία μου στα λογιστικά και στην καταπολέμηση της διαφθοράς με βοήθησε στην εξαγωγή χρήσιμων συμπερασμάτων γύρω από την οικονομική κατάσταση.

Θα παρακολουθήσουμε μια σειρά γεγονότων, για να καταλήξουμε στο τι ακριβώς συνέβη, πάντα όπως το βλέπουμε από τη δική μας σκοπιά:

Η ιστορία η δική μας, όπως γνωρίζετε, ξεκινάει με την ένταξή μας στα μνημόνια, επί εποχής Γιώργου Παπανδρέου, όταν το έλλειμμα, που εμφανιζόταν να είναι της τάξης του 6%, παρουσιάστηκε, ξαφνικά, από την κυβέρνηση Παπανδρέου, να είναι στο 15,5% και αυτός ήταν ο λόγος που μπήκαμε στα μνημόνια.

Το Διοικητικό Συμβούλιο της ΕΛΣΤΑΤ, πριν την ανάληψη των καθηκόντων, από τον κ. Γεωργίου, αρνιόταν κατηγορηματικά να συμπεριλάβει τα χρέη των ΔΕΚΟ στο έλλειμμα, διότι καμία χώρα της Ευρώπης δεν έκανε κάτι αντίστοιχο. Όμως, ο κύριος Γεωργίου, ο οποίος τώρα είναι φυγόδικος στην Αμερική, αγνόησε την άποψη άλλων μελών του Δ.Σ. και δέχτηκε να εντάξει τις ΔΕΚΟ στο έλλειμμα.

Και από εκεί ξεκίνησε η όλη μας περιπέτεια, γιατί εφαρμόσαμε μια οικονομική συνταγή, η οποία είχε τα γνωστά ολέθρια αποτελέσματα και η οποία προήλθε από την Ευρωπαϊκή Ένωση και συγκεκριμένα από το όργανό της την EUROSTAT, που, όπως αποδεικνύεται από το email που απέστειλε στην ΕΛΣΤΑΤ και είχε και άλλους αποδέκτες, ζήτησε να παραποιήσουν τα στοιχεία του ελλείμματος, κάτι που τελικά έγινε.

Η εκτίμηση, τότε, των περισσοτέρων οικονομολόγων ήταν ότι το πρόβλημα της Ελλάδας μπορούσε να αντιμετωπιστεί, αφού δεν ήμασταν σε χειρότερη οικονομική κατάσταση από ότι άλλες χώρες της ευρωζώνης. Ναι μεν υπήρχαν προβλήματα, αλλά ήσαν υπό διαχείριση. Από τη στιγμή που μπήκαμε στα μνημόνια αντί τα προβλήματα αυτά να επιλυθούν, οξύνθηκαν και ακολούθησε η οικονομική μας κατηφόρα, που τη ζούμε ακόμη στο πετσί μας.

Η ειρωνεία είναι ότι «κατόπιν εορτής», όταν δηλαδή τα μέτρα φτωχοποίησαν τον ελληνικό λαό το ΔΝΤ παραδέχτηκε ότι μας έδωσαν να ακολουθήσουμε λάθος μέθοδο για τη μείωση του ελλείμματος, αναφερόμενο στον “πολλαπλασιαστή”, τον οποίον χρησιμοποίησαν για τον υπολογισμό του. Όπως αναγνώρισε το ΔΝΤ δεν υπολόγισε σωστά τον συντελεστή, με αποτέλεσμα τα μέτρα που λήφθηκαν, αντί να φέρουν την πολυπόθητη ανάκαμψη, να οδηγήσουν την οικονομία μας, σε περαιτέρω ύφεση.

Και γιατί το λέμε αυτό; Διότι στην πράξη με τόσα που έχουμε πληρώσει θα έπρεπε η οικονομία μας να είχε πάρει την ανιούσα και αν μη τι άλλο, να έχουμε ξεφύγει από την οικονομική τραγωδία, που βιώνουμε. Ναι μεν μπορεί να μας λένε ότι βγήκαμε από τα μνημόνια, ότι είμαστε, τώρα, πλέον, ελεύθεροι κ.λπ. αλλά στην πράξη, όλοι βλέπουμε ότι οι μισθοί στον ιδιωτικό τομέα ακόμη κυμαίνονται γύρω στα 500 ευρώ, που ισοδυναμεί με εισόδημα κάτω του δείκτη τιμών καταναλωτή, δηλαδή δεν έχουμε την αγοραστική δύναμη να επιβιώσουμε, οι περικοπές στις συντάξεις συνεχίζονται και το μέλλον βαίνει άδηλο. Άρα πού είναι η πολυπόθητη ανάκαμψη; Πού είναι η λύση του προβλήματος; Πιο πολύ μοιάζει σαν να βυθιζόμαστε όλο και περισσότερο στο οικονομικό τέλμα.

Αυτό το λέω σαν οικονομικός αναλυτής, που έχω κληθεί, πάρα πολλές φορές, να προσφέρω τις υπηρεσίες μου σε εταιρείες και φορείς που αντιμετώπιζαν οικονομικά προβλήματα. Αν σήμερα στη θέση μιας προβληματικής επιχείρησης ήταν το ελληνικό κράτος και με καλούσε – υποθετικά, πάντα – να κάνω έλεγχο, θα χτύπαγα καμπανάκι συναγερμού. Γιατί θα το έκανα αυτό; Διότι, θεωρητικά, όλη αυτή η διαδικασία έγινε επειδή το δημόσιο χρέος είχε ανέβει σε δυσθεώρητα ύψη, φτάνοντας, όπως είπαν, με βάση τα καινούρια στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, στο 180% και υποτίθεται ότι το κράτος δεν μπορούσε να πληρώσει τις υποχρεώσεις του. Έτσι το χρέος έπεσε, στα 280 δις ευρώ, μετά το κούρεμα, δηλαδή περίπου στο 115% του ΑΕΠ, που ήταν ένα νούμερο που έγινε αποδεκτό από την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Μετά από αυτό το Δημόσιο χρέος θα έβαινε συνεχώς μειούμενο και επομένως θα βγαίναμε από τα μνημόνια και θα έπαυαν οι συνέπειες των εξοντωτικών θυσιών που έχουμε υποστεί τόσα χρόνια. Όμως ω του θαύματος το χρέος αυτό, των 280 δις, μετά το PSI, αντί να πέφτει, ανέβαινε. Και έτσι, φτάσαμε στο τελευταίο δελτίο Δημοσίου χρέους, που διαμορφώθηκε στα 356 δις, δηλαδή επανήλθαμε, πάλι, στο σημείο απ’ όπου ξεκινήσαμε πριν μπούμε στα μνημόνια, τότε που το χρέος ήταν 368 δις, με τα οκτώ χρόνια σκληρής λιτότητας που υποστήκαμε, να πηγαίνουν στράφι, χάνοντας τα πάντα.

Εμένα σαν λογιστή αυτό μου λέει ότι εδώ, κάτι, κάπου δεν πάει καλά. Πού είναι τα αποτελέσματα των θυσιών; Και τι δεν πάει καλά; Πώς οι αριθμοί αντί να ευημερούν, χειροτερεύουν;

Θέλω να αναφερθώ στο περίγραμμα, που τεκμηριώνει αυτό που αναζητούσαμε. Οι πληροφορίες μας έλεγαν ότι αυτό συμβαίνει επειδή το Δημόσιο χρέος από κάπου τροφοδοτείται. Δηλαδή κάθε τρίμηνο ρίχνουν μέσα στο Δημόσιο χρέος και διάφορα άλλα νούμερα, τα οποία αφορούν ιδιώτες. Δεν είναι δάνεια που παίρνει η χώρα, είναι δάνεια που παίρνει ο ιδιώτης και εγγυάται το κράτος. Τροφοδοτείται από εκεί, που δεν θα έπρεπε να τροφοδοτείται. Και πράγματι, αμέσως, μετά το PSI, το Δημόσιο χρέος, που ήταν 280 δις, ξαφνικά εκτοξεύτηκε στα 303 δις! Και αυτό έγινε, γιατί κατέπεσε ένα ομόλογο του ελληνικού Δημοσίου, που είχε δοθεί χάριν των ιδιωτικών τραπεζών, επί εποχής Καραμανλή.

Που σημαίνει ότι είχε αρχίσει η διαδικασία τροφοδότησης του Δημόσιου χρέους, από κρυφούς κωδικούς. Διότι από πού παρουσιάζονταν τα 23 δις δεν φαινόταν, φαίνονταν, κάπου, σαν ομόλογο του ελληνικού Δημοσίου. Κατέπεσε διότι έληξε το ομόλογο και δεν ανανεώθηκε. Αυτός είναι ο μηχανισμός. Το ομόλογο λήγει κι αν δεν ανανεωθεί εμφανίζεται στο Δημόσιο χρέος. Παύει να είναι σε έναν κρυφό κωδικό και πάει επίσημα.

Σε αυτή, λοιπόν, την περίπτωση κατέπεσε. Στην πορεία, όμως, ανακαλύψαμε ότι αυτό δεν ήταν το μοναδικό ομόλογο που είχε δοθεί χάριν των τραπεζών. Είχαν δοθεί και άλλα 200 περίπου δις, υπέρ των ιδιωτικών τραπεζών, παράνομα και εις βάρος του ελληνικού λαού, ο οποίος θα κληθεί και να τα πληρώσει. Πάλι με την διαδικασία των ομολόγων. Πλην όμως λόγω του θορύβου, ο οποίος είχε δημιουργηθεί τότε, αυτά τα ομόλογα δεν κατέπεσαν, κάτι που θα είχε σαν αποτέλεσμα, να εμφανίζονται στο Δημόσιο χρέος αλλά ανανεώθηκαν. Δηλαδή, όταν έληξε η τριετία, βγήκε καινούργιο ομόλογο, που να καλύπτει το προηγούμενο, συν τους τόκους.

Εδώ να σημειώσουμε ότι οι τόκοι από μόνοι τους αποτελούν ένα εξωπραγματικό νούμερο. Όταν έγινε ο μεγάλος αυτός ομολογιακός δανεισμός υπέρ των τραπεζών και εις βάρος του Δημοσίου, το επιτόκιο ήταν 14% (!) τον χρόνο. Που σημαίνει ότι, τώρα, το ποσό αυτό έχει φτάσει γύρω στα 350 δις. Βέβαια όταν έγιναν άλλες ανανεώσεις μετέπειτα έπεσε πιο κάτω, το 14% έπεσε στο 7%, που πάλι, όμως, είναι νούμερο εξωπραγματικό. Αυτά λοιπόν τα νούμερα θα έπρεπε, σύμφωνα με τη λογική μας, κάπου να εμφανίζονται. Και αναζητούσαμε πού μπορεί να είναι τα ποσά.

Μετά από έρευνα, ανακαλύψαμε τον περιώνυμο κωδικό 5000, ο οποίος φέρει τον τίτλο πιστωτικά έσοδα και ο οποίος, το 2015, παρουσίασε μία ανεξήγητη και αιφνιδιαστική άνοδο, που κατέγραψε το Ελεγκτικό Συνέδριο, της τάξης των 610 δις. Συγκεκριμένα από 161 δις που ήταν το 2014, εκτοξεύτηκε μέσα σε ένα χρόνο στα 771 δις!

Η απάντηση η οποία δόθηκε από τον Οργανισμό Διαχείρισης Δημοσίου Χρέους (ΟΔΔΗΧ) δεν ήταν καθόλου διαφωτιστική και μάλιστα περιέπλεκε ακόμη πιο πολύ τα πράγματα, κάτι που επισημάνθηκε μεν από το Ε.Σ., που τελικά όμως τον ενέκρινε.

Όσο για το Υπουργείο Οικονομικών είχε προβάλει τον ισχυρισμό ότι σύμφωνα με απόφαση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και Διυπουργική απόφαση αυτά είναι ομόλογα που δεν πρόκειται πληρωθούν, επιχείρημα το οποίο αναιρέθηκε αργότερα.

Η ΟΚΕ μόλις πληροφορήθηκε τα εξωφρενικά αυτά γεγονότα, επισκέφτηκε το 7ο κλιμάκιο του Ε.Σ. προκειμένου να ζητήσει ανάλυση του επίμαχου λογαριασμού. Για να λάβει την απάντηση ότι πρόκειται για κυλιόμενα ρέπος και όταν εμείς τους είπαμε ότι αυτή η εξήγηση δεν είναι καθόλου πειστική και μάλιστα την χαρακτηρίσαμε ως «ύποπτη» μας είπαν ότι δεν δικαιούμαστε να έχουμε ανάλυση αυτού του κωδικού, υποστηρίζοντας ότι δεν δίνουν στοιχεία, σε κανέναν, του τι είναι αυτό το ποσό.

Από την έρευνα όμως που εμείς κάναμε εντοπίσαμε τα ΦΕΚ, τα οποία σας έχουμε μοιράσει, που αποδεικνύουν ότι, τα μισά, σχεδόν, από τα 771 δις, που αναφέρονται, στον εν λόγω κωδικό, είναι ομόλογα που εκδόθηκαν για χρέη ιδιωτικών τραπεζών.

Όσο για τα «πιστωτικά έσοδα», θα πρέπει να διευκρινίσουμε, πως δεν αποτελεί ελληνικό εφεύρημα, αφού είναι, διεθνώς, καθιερωμένος, σαν ο κωδικός, που εκεί εμφανίζεται το κρυφό χρέος των κρατών και που αφορά ομόλογα του Δημοσίου. Παγκοσμίως, όλα τα κράτη, εκεί διοχετεύουν τα κρυφά ελλείμματα.

Το θέμα είναι ότι το χρέος αυτό είναι ιδιωτικό και φορτώθηκε στους ώμους του Έλληνα φορολογούμενου, με αυτό τον παράνομο τρόπο, διότι οι Κυβερνήσεις δεν είχαν κανένα δικαίωμα να υπογράψουν ομόλογα του Δημοσίου, ώστε να καλύψουν χρέη ιδιωτών.

Και εδώ διαπράχθηκε η μεγαλύτερη παρανομία γιατί το Ελληνικό κράτος δεν έλαβε καμία εξασφάλιση για τα ομόλογα, τα οποία εξέδωσε, υπέρ των τραπεζών. Θα έπρεπε, δηλαδή, όπως συμβαίνει στο εξωτερικό, να πάρει, σαν εγγύηση, είτε ακίνητη περιουσία, είτε διαθέσιμα τραπεζών σε χρήμα, είτε μετοχές.

Και η εύλογη απορία μας είναι, πώς δεν κινητοποιήθηκαν οι καθ’ ύλην αρμόδιοι κρατικοί φορείς και υπηρεσίες ώστε να ζητηθεί απόδοση ευθυνών, πώς δεν σήμανε συναγερμός στα ΜΜΕ και πώς, στις επόμενες χρονιές, το θέμα αποσιωπήθηκε.

Για τα υπόλοιπα 400 δις, από τις πληροφορίες που προλάβαμε να συλλέξουμε, αυτά αφορούν κυρίως σκάνδαλα στον χώρο της Υγείας και έχουν σχέση, τόσο με φαρμακευτικές εταιρείες, όσο και με την έλλειψη διαφάνειας, στις προμήθειες των νοσοκομείων.

Μιλάμε για πάσης φύσεως παρανομίες και αφορούν υπερτιμολογήσεις φαρμάκων, προμήθειες μηχανημάτων που ποτέ δεν παραλήφθηκαν ή χρησιμοποιήθηκαν.

Και δεν είμαστε οι μόνοι που υποστηρίζουμε αυτή την άποψη αλλά υπάρχει και η δημόσια παραδοχή, από πρώην Υπουργούς Υγείας, που παραδέχονται την ύπαρξη χρεών ύψους 400 δις.

Εμείς, σήμερα, σας παρουσιάζουμε μερικά από τα ομόλογα, που προαναφέραμε, συνολικού ύψους 5 δις, τα οποία αφορούν στα χρέη νοσηλευτικών ιδρυμάτων.

Ακολουθήθηκε, σύμφωνα πάντα με τις πηγές μας, η ίδια μέθοδος της έκδοσης των ομολόγων τα οποία επίσης εντάχθηκαν στον περίφημο κωδικό 5000 και με τον τρόπο αυτό νομιμοποιήθηκαν παράνομες οφειλές, που δεν επρόκειτο να πληρωθούν ποτέ.

Επισημοποίησαν δηλαδή χρέη τα οποία ήταν στα αζήτητα, φορτώνοντας επιπλέον εκατοντάδες δις στον ελληνικό λαό.

Είναι πολύ πιθανόν στον κωδικό 5000 να περιλαμβάνονται κι άλλες «αμαρτωλές ιστορίες» τις οποίες ως ΟΚΕ οφείλουμε να διερευνήσουμε.

Το θέμα είναι ότι το χρέος αυτό είναι αδύνατον να πληρωθεί. Ούτε σε 500 χρόνια δεν μπορείς να πληρώσεις 1 τρισεκατομμύριο χρέος. Και ο βασικός λόγος είναι ότι δεν προλαβαίνεις να πληρώσεις τους τόκους, οι οποίοι ανεβάζουν το ποσό, συνεχώς, εκτινάσσοντάς το σε ακόμη πιο δυσθεώρητα ύψη.

Προς το παρόν μιλάμε για 1 τρις, γιατί αυτό εμφανίζεται στα χαρτιά. Με αυτή τη λογική και με αυτές τις μεθόδους, όμως, είναι πολύ πιθανόν να υπάρχουν κι άλλα δις, που δεν φαίνονται πουθενά και θυμίζουν την περίπτωση του swap του Σημίτη.

Αυτή η κατάσταση για εμάς σημαίνει ότι έχουμε πέσει σε μια παγίδα απ’ όπου δεν υπάρχει διέξοδος. Διότι η πορεία αυτή είναι καθοδική. Ο πολίτης δεν μπορεί να το δει αυτό αλλά ένας οικονομικός αναλυτής βλέπει ότι τα νούμερα πηγαίνουν κατηφόρα.

Από τη μια πλευρά, λοιπόν, έχουμε ένα χρέος, που είναι αδύνατο να πληρωθεί και δεν αφορά τον Ελληνικό λαό και από την άλλη, με την 1η Μνημονιακή Σύμβαση, έχει υποθηκευτεί το σύνολο της ιδιωτικής περιουσίας, κάτι που είναι άγνωστο στους πολλούς. Αυτό είναι απόλυτος παραλογισμός, γιατί όταν μια χώρα χρωστά υποθηκεύει την Δημόσια περιουσία. Όχι αυτή των πολιτών της και πόσο μάλλον όταν αυτοί δεν έχουν ερωτηθεί.

Η ΟΚΕ εντόπισε αυτή την παρανομία και έχει προσφύγει στην Δικαιοσύνη, με αποτέλεσμα οι Εισαγγελείς, αντιλαμβανόμενοι προφανώς τη σοβαρότητα των επιχειρημάτων μας, αυτή τη στιγμή να διεξάγουν πέντε ως τώρα, προανακρίσεις σε όλη την Ελλάδα, εκ των οποίων η μια από την Εισαγγελία Διαφθοράς.

Πρώτα μας πιέζουν οι Ευρωπαίοι να βάλουμε, παράνομα, τα χρέη των ΔΕΚΟ στο δημόσιο έλλειμμα, έπειτα μας δίνουν εσφαλμένη οικονομική συνταγή, με τον λάθος πολλαπλασιαστή που μας επέβαλαν με επακόλουθο να βυθιστούμε στην ύφεση, μετά υποθηκεύουν, παράνομα, όλη την Δημόσια και ιδιωτική περιουσία των Ελλήνων και τέλος εγκρίνουν τους απολογισμούς – μαμούθ, χωρίς ουδεμία παρατήρηση.

Και θα μπορούσε κανείς να με ρωτήσει ποια είναι η απάντηση, η λύση αν θέλετε για να ξεφύγουμε από αυτή την οικτρή κατάσταση.

Τρία είναι τα πεδία δράσης, στα οποία πρέπει να κινηθούμε σαν χώρα:

* Η δικαστική διαδικασία αποτελεί το πρώτο σκέλος της στρατηγικής, που, ήδη, έχουμε ξεκινήσει, διότι με το να αναζητήσεις τις ευθύνες των υπαιτίων, αντιστρέφεις το όλο δυσμενές για σένα κλίμα και από θέση αδυναμίας, μπαίνεις σε θέση ισχύος.

* Το δεύτερο σκέλος αφορά το διοικητικό μέρος, δηλαδή σαν κράτος πρέπει να προσφύγεις στα αρμόδια διοικητικά όργανα της Ε.Ε. και των χωρών μελών της, προκειμένου να θέτεις, κάθε φορά, ένα προς ένα, τα ζητήματα, τα οποία σχετίζονται με τα βρώμικα χρηματοοικονομικά εργαλεία που χρησιμοποιήθηκαν. Δηλαδή πρέπει να καταβάλεις κάθε προσπάθεια για να αναδείξεις τη σκευωρία, δι’ εγγράφων, στην γραφειοκρατία των Βρυξελλών, όπως, όμως και στην Δημόσια διοίκηση των κρατών της Ε.Ε.

* Και τρίτον διεξάγεις εκστρατεία ενημέρωσης και πληροφόρησης των ΜΜΕ, παγκοσμίως, για το τι έχουμε υποστεί εξαιτίας της οικονομικής πολιτικής, που μας υποχρέωσαν να ακολουθήσουμε αλλά και για τις τερατώδεις παρανομίες που έχουν διαπράξει, καταπατώντας κατάφορα τον καταστατικό χάρτη του ΟΗΕ, το Ευρωπαϊκό και διεθνές δίκαιο και, κυρίως, τα ανθρώπινα δικαιώματα των κατοίκων αυτής της χώρας.

Βασική προϋπόθεση, για να γίνουν όλα αυτά, είναι να υπάρξει αλλαγή στάσης, εγκαταλείποντας την παθητικότητα και υιοθετώντας επιθετικές πολιτικές, ώστε να αντιδράσουμε με όλα τα όπλα στο καθεστώς οικονομικής και κοινωνικής εξαθλίωσης το οποίο μας επέβαλαν.

Θέλουμε η παραπάνω αλήθεια να διοχετευθεί στον κόσμο. Όσο αυτή μένει κρυφή κανείς δεν καταλαβαίνει, κανείς δεν αντιδρά και επομένως κανείς δεν στρέφεται κατά του προβλήματος.

Η μέχρι σήμερα αντιμετώπισή του ήταν εντελώς αποσπασματική, με αποτέλεσμα να μην έχουν κατανοήσει ούτε οι πολίτες αλλά ούτε οι εμπειρογνώμονες τι ακριβώς συμβαίνει.

Για να ξεφύγουμε σαν χώρα από αυτή την θανάσιμη παγίδα απαιτείται ευρύτατη λαϊκή συσπείρωση και σφαιρική αναγνώριση του προβλήματος.

Η επόμενη κίνησή μας θα είναι, εντός των προσεχών ημερών, να καταθέσουμε αίτηση στις Εισαγγελικές Αρχές, προκειμένου να δοθεί εντολή, να μας χορηγηθεί λεπτομερής ανάλυση του επίμαχου κωδικού “πιστωτικά έσοδα”.

Από τη Συνέντευξη Τύπου του Προέδρου της ΟΚΕ

Βασίλη Αναστασόπουλου

στην ΕΣΗΕΑ

στις 18 Δεκεμβρίου 2018