Ε.Ο.Σ. Καλαμάτας: Το τριήμερο της 28ης Οκτωβρίου στα βουνά της ελληνοαλβανικής μεθορίου

Η εξόρμηση του Ορειβατικού Καλαμάτας στην ελληνοαλβανική μεθόριο με την ευκαιρία της 28ης Οκτωβρίου μέσα από το περιγραφή της κας Ιωάννα Καραμήτρη.

Ο ΕΟΣ Καλαμάτας πραγματοποίησε το τριήμερο της 28^ης Οκτωβρίου εξόρμηση στην ελληνοαλβανική μεθόριο που περιείχε τα πάντα! Επιβλητικά βουνά, παρθένα δάση, σιδερένιο δρόμο, ποτάμια, πανηγύρι, πολλή ιστορία και επαφή με το ηρωισμό και το σθένος των Ελλήνων. Ας βάλουμε όμως όλα σε μια σειρά στο βίωμα του κάθε συμμετέχοντα. Ποιος ξέρει, μπορεί του χρόνου να θέλει μια άλλη παρέα να χρησιμοποιήσει τη γνώση και να επαναλάβει το πρόγραμμα που σχεδίασε ο έφορος ορειβασίας μας Γιώργος Στεφανούρης μετά από πολύ έρευνα και μεράκι.

Το πρωί της Πέμπτης 27 Οκτωβρίου τα δυο βαν του ορειβατικού με 18 άτομα κατευθύνθηκαν στη βορειοδυτική Ελλάδα φτάνοντας αργά το απόγευμα στο Πολεμικό Μουσείο Καλπακίου, όπου οι νεαροί φαντάροι μας ξενάγησαν με ζήλο στα εκθέματα. Μην ξεχνάμε, ότι στο Καλπάκι αναπτύχθηκαν οι Ελληνικές δυνάμεις για να πολεμήσουν για την πατρίδα και γράφτηκαν οι πρώτες νίκες μετά από την άρνηση της χώρας να παραδοθεί αμαχητί στις ιταλικές αξιώσεις. Στη συνέχεια, η ομάδα κατευθύνθηκε στο Δελβινάκι. Κατασκηνώσαμε στο προαύλιο του σχολείου σε ένα καθαρό χώρο με πολλές ανέσεις. Για το λόγο αυτό ευχαριστούμε τους κατοίκους του χωριού για τη φιλοξενία τους.

Ο Δημήτρης Μάντζιος, έφορος βουνού από το Φυσιολατρικό Ορειβατικό Σύλλογο (ΦΟΣ) Πωγωνίου, με το δοτικό του χαρακτήρα ήταν ο νέος μας φίλος και ο οδηγός τις επόμενες δυο μέρες. Μας δίδαξε τι σημαίνει αγαπώ τον τόπο μου με τα βουνά του και θέλω να τα προβάλω παντού και πάντα. Την Παρασκευή μας οδήγησε από τον Παλαιόπυργο, στο πανέμορφο Γεφύρι Γκρέτσι και ακολούθως στο Δρυοδάσος της Μερόπης. Περάσαμε από τον παραδοσιακό πετρόκτιστο οικισμό Δολό, το φαράγγι του Κουβαρά και τέλος ανεβήκαμε στο χωριό Πωγωνιανή. Η οκτάωρη πορεία των 18 χιλιομέτρων είχε ήπιες υψομετρικές διαφορές με συνολική άνοδο 960 μέτρων. Ο υπέροχος φθινοπωρινός ήλιος τόνιζε την ομορφιά των χιλιάδων αποχρώσεων των φύλλων που ήταν πάνω στα δέντρα, ή ριγμένα στο μονοπάτι, και η μυρωδιά των βοτάνων ήταν μεθυστική. Τα αναρίθμητα πρόβατα στις πλαγιές και ένας βοσκός σα  βγαλμένος από μια άλλη εποχή χαράχθηκαν στη μνήμη. Στη συνέχεια με τα οχήματα επισκεφθήκαμε το νερόμυλο Ρογοζίου που έπαιρνε κίνηση από τα νερά του ποταμού Δρίνου και το βράδυ επισκεφθήκαμε το λαογραφικό μουσείο και το μουσείο τηλεπικοινωνιών της Πωγωνιανής. Μάθαμε πόσο μεγάλη αξία έδιναν σε αυτό το ακριτικό χωριό στην εκπαίδευση καθώς στο οικοτροφείο Πωγωνιανής μαθήτευσαν σπουδαίοι Έλληνες.

Την επόμενη ημέρα, ο Δημήτρης μαζί με άλλα τέσσερα μέλη του ΦΟΣ μας συνόδευσαν σε μια απαιτητική δεκάωρη πορεία στο όρος Νεμέρτσικα ή Δούσκο. Από τους Δρυμάδες πραγματοποιήθηκε διάσχιση στα όρια των Αλβανικών συνόρων, δυο υψηλές κορυφές, με ανώτερο υψόμετρο τα 2208 μέτρα και έντονες υψομετρικές εναλλαγές, που απαιτούσαν καλή φυσική κατάσταση χωρίς όμως να υπάρχουν επικίνδυνα περάσματα. Η συνάντηση με τα μέλη της Ορειβατικής Λέσχης Σερρών έδωσε την ευκαιρία για πειράγματα και νέες γνωριμίες. Η ημέρα ξεκίνησε με παγωμένο αέρα, μαλάκωσε όμως στη συνέχεια όταν πρόβαλε ο ζωογόνος Ήλιος. Αναπόφευκτα, ο νους μας πήγε και πάλι στους φαντάρους που θυσίασαν τη ζωή ή την αρτιμέλειά τους για τη λεφτεριά. Μετά από μια έντονη κατηφορική διαδρομή, η διάσχυση ολοκληρώθηκε στο χωριό Πωγωνίσκο. Ακολούθως με τα οχήματα, η επίσκεψη στην Ιερά Μονή της Παναγίας της Μολυβδοσκέπαστης μας έκανε να θαυμάσουμε άλλη μια φορά τη μαστοριά της ηπειρώτικης αρχιτεκτονικής. Ήρθε η ώρα να αποχαιρετήσουμε και να ευχαριστήσουμε μέσα από την καρδιά μας τον Δημήτρη Μάντζιο και την παρέα του ΦΟΣ Πωγωνίου και να τους προσκαλέσουμε να μας επισκεφθούν στον Ταΰγετο.

Έπειτα από ένα εξαιρετικό γεύμα στο Ωραιόκαστρο για να ανακτήσουμε δυνάμεις, μάθαμε από τους ντόπιους ότι στον Κακόλακκο θα είχε ένα παραδοσιακό ηπειρώτικο γλέντι. Αν και το χωριό το χειμώνα είναι ουσιαστικά ακατοίκητο, η αγάπη των χωριανών τους έκανε να μαζευτούν από όλα τα μέρη της Ελλάδα να συναντηθούν και να χορέψουν τους αργόσυρτους και περήφανους ηπειρώτικούς χορούς. Ήπιαμε ρετσίνα που μας κέρασε ο κύριος Κώστας, χορέψαμε και μάθαμε με συγκίνηση, ότι το πρώτο τραγούδι της ορχήστρας είναι πάντα ένα μοιρολόι για να τιμήσει τους ανθρώπους που δεν είναι πια εδώ.

Ξημέρωσε η μέρα του γυρισμού. Περάσαμε και πάλι από το Καλπάκι να δούμε το μνημείο των πεσόντων και από τη λίμνη Ζαραβίνα που άχνιζε δημιουργώντας ένα απόκοσμο τοπίο. Η ομάδα, με νέα όρεξη για περιπέτειες πήγε στην Κόνιτσα για να πραγματοποιήσει δίπλα στον ποταμό Αώο Via Ferrata. Ζωσμένοι με τα μποντριέ και τον υπόλοιπο εξοπλισμό μας, περπατήσαμε με κατεύθυνση τη μονή Παναγίας Στομίου για μια ώρα περίπου. Εκεί αφήσαμε το κεντρικό μονοπάτι για να ξεκινήσουμε το σιδερένιο δρόμο μας. Περάσαμε μια μικρή και μια μεγάλη θιβετιανή γέφυρα για να βρεθούμε στην απέναντι όχθη του ποταμού. Η δεύτερη γέφυρα είναι εξαιρετικά επιβλητική, ενώ για κάποιους μάλλον τρομαχτική. Αποτελείται από τέσσερα συρματόσχοινα μήκους 17 μέτρων και βρίσκεται 35 μέτρα πάνω από το νερό του ποταμού που ρέει με ορμή. Απαιτούνται ήρεμες κινήσεις από τα άτομα που τη διασχίζουν πατώντας στο ένα μόνο συρματόσχοινο και στηριζόμενοι στα άλλα δύο, για να μην γίνουν έντονες ταλαντώσεις και να είναι πιο εύκολη η ασφάλιση και απασφάλιση. Στη συνέχεια ανεβήκαμε τα σιδερένια σκαλοπάτια προσεκτικά, περνώντας τα καραμπίνερ μας από τα χαμηλότερα σκαλοπάτια και συρματόσχοινα στα επόμενα, φτάνοντας σε ύψος ακόμη και 70 μέτρων πάνω από τη γη. Οι πιο έμπειροι παρότρυναν τους πρωτάρηδες κάνοντας την ομάδα, να «δέσει» ακόμη περισσότερο. Η ολοκλήρωση της εξάωρης πορείας με την εικόνα του δίτοξου γεφυριού της Κόνιτσας έκλεισε την ορειβατική μας εξόρμηση με τον καλύτερο τρόπο.