5ο Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Πελοποννήσου – Ταινίες Πέμπτης

Με 2 ταινίες συνεχίζεται το 5ο διεθνές ντοκιμαντέρ Πελοποννήσου την Πέμπτη 24 Ιανουαρίου

Panguna Syndrome – Olivier Pollet, Alexandre Berman (Γαλλία)

Σε α’ πανελλήνια προβολή, προβάλλεται αύριο (Πέμπτη, 23 Ιανουαρίου), στις 16:00, το ντοκιμαντέρ  Panguna Syndrome, που υπογράφουν σκηνοθετικά ο Olivier Pollet και ο Alexandre Berman.  Η ταινία απέσπασε  το βραβείο καλύτερης ταινίας στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Λαών Ânûû-rû Âboro, στη Νέα Καληδονία, το 2017.

Στο νησί του Μπουγκαινβίλ, μια αυτόνομη περιοχή της Παπούα Νεας Γουινέας, η επανάσταση συνεχίζεται. Η κρίση της Μπουγκαινβίλ, ένας πόλεμος, ο οποίος άρχισε από τις αποικιακές δυνάμεις με σκοπό να συντρίψουν την αυτόχθονη αντίσταση και να προστατέψουν τα συμφέροντά τους  στο μεγάλο ορυχείο της Πανγκούνα, μπορεί να είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου.

Olivier Pollet

Ο Olivier Pollet είναι ένας ερευνητής και ανεξάρτητος δημιουργός ντοκιμαντέρ και παραγωγός, που έχει την βάση του στο Μπράιτον του Ηνωμένου Βασιλείου. Βαθιά ευαισθητοποιημένος σχετικά με τα θέματα που αφορούν τα ανθρώπινα δικαιώματα, το Περιβάλλον και την εταιρική λογοδοσία, ανακάλυψε την Παπούα Νέα Γουινέα το 2009, κατά την διάρκεια της πρώτης του αναζήτησης, στο τέλος των δημοσιογραφικών σπουδών του, στο Πανεπιστήμιο Τεχνολογίας του Σίδνεϊ στην Αυστραλία.

Από τότε, συνεχίζει να εξερευνά την περιοχή. Το 2012 σκηνοθέτησε και έκανε την παραγωγή του ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους « CanningParadise», σχετικά με την κοινωνική και περιβαλλοντολογική επιρροή του βιομηχανικού ψαρέματος στις αυτόχθονες κοινωνίες. Η ταινία προβλήθηκε διεθνώς και κέρδισε αρκετά βραβεία σε φεστιβάλ. Ανάμεσα σε αυτά, ο Olivier προτάθηκε  για ένα βραβείο F4 Factual,  ως ο καλύτερος πρωτοεμφανιζόμενος σκηνοθέτης στην Αυστραλία στο AIDC 2013, ενώ η ταινία βραβεύτηκε με το ειδικό βραβείο των κριτικών στο FIFO 2013.

Από τότε έχει συνεργαστεί με πληθώρα ατόμων, μεταξύ των οποίων ο μεγάλος Αμερικανός ερευνητής – δημοσιογράφος, Ian Shearn.

Από το 2013, ο Pollet συνεργάζεται με τον φίλο του, Alexander Berkman, στην ανάπτυξη αρκετών παραγωγών στα πολυμέσα σχετικά με το ερώτημα της ανεξαρτησίας του νησιού του Bougainville στην Παπούα Νέα Γουινέα ( το οποίο συμπεριλαμβάνει το The Panguna Syndrome),  και μέσα από αυτό ασχολείται ιδιαίτερα με τη μελέτη της κληρονομιάς  της αποικιακής εποχής στις σημερινές κοινωνίες.  H δουλειά τους ήταν υποψήφια, το 2017, για το βραβείο Albert Londres.

A dignified death – Jesse van Venrooij (Ολλανδία)

Υπό αυστηρά καθορισμένες συνθήκες, οι γιατροί στην Ολλανδία επιτρέπεται να εκτελούν ευθανασία και υποβοηθούμενη αυτοκτονία, κατόπιν αιτήματος του ασθενούς. Στην ταινία “A dignified death”, παρακολοθούμε τις τελευταίες στιγμές ενός ανθρώπου που περνά μια αφόρητη και απελπιστική ψυχική ταλαιπωρία , του Εelco, ο οποίος  διαλέγει τον θάνατο με νόμιμη ευθανασία.

Η ταινία προβάλλεται αύριο (Πέμπτη, 24 Ιανουαρίου), στις 20:00, παρουσία του σκηνοθέτη,  Jesse van Venrooij,σε α’ πανελλήνια προβολή.

Σημείωμα σκηνοθέτη

Από το 2012 έχω ασχοληθεί με ντοκιμαντέρ, ταινίες και πορτραίτα. Πριν εργαζόμουν ως κοινωνικός λειτουργός, κάτι που συνέχισα να κάνω μέχρι και τον Οκτώβριο του προηγούμενου έτους. Το υπόλοιπο του χρόνου μου το αφιερώνω μελετώντας  ενδιαφέρουσες και αξιοσημείωτες ιστορίες που θεωρώ πως αξίζει να ειπωθούν και να ιδωθούν. Αυτές είναι συνήθως σχετικές με την «άλλη πλευρά».

Ως σκηνοθέτης, εστιάζω κυρίως σε κοινωνικά και όχι και τόσο δημοφιλή θέματα, προσπαθώντας να προβάλλω τις ζωές των ανθρώπων, χωρίς ωστόσο να τις κρίνω. Στη, δε, εταιρεία μου, FilmMoment, μπορώ να συνδυάζω το πάθος μου για τις ταινίες με το ενδιαφέρον μου για τους ανθρώπους.

Κατά τη διάρκεια ενός έργου με τίτλο “Broedplaatsz”, έξι χρόνια πριν, γνώρισα τον Eelco. To έργο αφορούσε ανθρώπους με έντονα προβλήματα, οι οποίοι είχαν αρχίσει να κάνουν blogging και να χρησιμοποιούν το Twitter, με σκοπό να προβάλλουν τις ζωές τους. Ο Eelco ήταν ένα από τα τρία άτομα για τα οποία γύρισα ένα μικρό ντοκιμαντέρ. Ο θάνατος είναι εξάλλου ένα πολυσυζητημένο θέμα και για τον ίδιο τον Eelco ήταν ολόκληρη η ζωή του.

Το 2016 γνώριζε με σιγουριά πως ήταν πια η ώρα του για να πεθάνει, λόγω της αφόρητης και ατελείωτης ταλαιπωρίας του. Δεν ήθελε ωστόσο να αυτοκτονήσει, αλλά να γίνει αυτό με «νόμιμο» τρόπο. Οι γιατροί στην Ολλανδία επιτρέπεται να προχωρήσουν σε ευθανασία και σε υποβοηθούμενη αυτοκτονία, υπό αυστηρές προϋποθέσεις. Αυτές περιλαμβάνουν μία εθελοντική και σωστά συμπληρωμένη αίτηση από τον πελάτη, καθώς και μία ατέλειωτη ταλαιπωρία χωρίς δυνατότητα βελτίωσης. Επιπλέον, δεν πρέπει να υπάρχει εύλογη εναλλακτική. Ο Eelco είχε προσπαθήσει να καταπολεμήσει το στίγμα που συνοδεύει τις ψυχικές παθήσεις για πολύ καιρό και για αυτό το λόγο ήθελε να βιντεοσκοπηθούν οι τελευταίες στιγμές της ζωής του. Μου ζήτησε λοιπόν να πλάσω μια όμορφη και ειλικρινή ιστορία σχετικά με αυτή την τελευταία αποστολή του. Επειδή τον ήξερα και τον υποστήριζα, αποφάσισα να το κάνω, πάντα με σεβασμό και αξιοπρέπεια. Βέβαια σε όλο αυτό παρεμβαίνει το δικό μου όραμα, το δικό μου προσωπικό ύφος, καθώς και τη δική μου ματιά, ως σκηνοθέτη. Πιστεύω ότι ως κοινωνία πρέπει να είμαστε ανοιχτόμυαλοι και να έχουμε αντίληψη της ευθανασίας. Με αυτή τη δουλειά ελπίζω να συνεισφέρω κι εγώ σε αυτό. Το να πω μια προσωπική αλλά και σχετική ιστορία, χωρίς κρίση, είναι η αποστολή μου. Αυτό, μαζί με το αίτημα του Eelco, ήταν και το κίνητρο μου για να γυρίσω αυτή την ταινία, για να δείξω την άλλη πλευρά.